از جنگ جهانی دوم به بعد، مکتب جدید روان‌درمانی، یعنی روان‌پزشکی وجودی، مورد توجه جهانیان واقع شده و بر افکار مردم تأثیر فراوان گذاشته است. بسیاری از صاحب‌نظران این رشته را بارآورترین پیشرفت در زمینۀ پزشکی از بعد فروید و آدلر می‌دانند. معنادرمانی یا تحلیل وجودی یکی از جنبش‌های اساسی در چارچوب درمانی جدید است.
بنیان‌گذار این رشتۀ علمی دکتر «ویکتور فرانکل» روان‌پزشک نامی است که مدت‌ها رئیس بخش اعصاب بیمارستان پلی‌کلینیک وین بود. او  استاد بیماری‌های اعصاب و روان دانشگاه وین نیز به شمار می‌آمد. دکتر فرانکل چهارده کتاب به رشتۀ تحریر درآورده است که همه به زبان‌های مختلف ترجمه شده‌اند. از میان این کتاب‌ها، کتاب پزشک و روح از این نظر که فلسفۀ تحلیل وجودی و معنادرمانی را آشکار می‌کند و سرشار از مباحث شیرین فلسفی است، دارای اهمیتی خاص است.
در این کتاب دکتر فرانکل تجربه‌ای را که به کشف معنادرمانی منجر شد توضیح می‌دهد. وی مدت‌ها در اردوگاه کار اجباری اسیر بود، که تنها وجود برهنه‌اش برای او باقی ماند و بس. پدر، مادر، برادر و همسرش یا در اردوگاه‌ها جان سپردند یا به کوره‌های آدم‌سوزی سپرده شدند. خواهرش تنها بازماندۀ این خانواده بود که از اردوگاه‌های کار اجباری جان سالم به در برد. او چگونه زندگی را قابل زیستن می‌دانست درحالی‌که همۀ اموالش را از دست داده بود. همۀ ارزش‌هایش زیر پا نهاده شده بود، از گرسنگی و سرما و بی‌رحمی رنج می‌برد و هر لحظه در انتظار مرگ بود؟ او به راستی چگونه زنده ماند؟ پیام چنین روانکاوی که شخصا با چنان شرایط خوفناکی رویاروی بوده است، شنیدن دارد.

در این کتاب با مسائل زیر آشنا می‌شوید:
ـ آیا زندگی، مرگ، رنج، کار، مسائل جنسی و عشق معنا دارد؟
ـ چگونه حس‌کردن معنا به تأمین سلامت روانی کمک می‌کند؟
ـ و نقش پزشک در انتقال این معنا چیست؟

از بین همۀ ترس‌هایی که در زندگی زمینی احاطه‌مان کرده‌اند، شاید بتوان گفت شدیدترین و فلج‌کننده‌ترین، ترس از مرگ است. در اکثر موارد، فقط اندیشۀ مرگ کافی است تا لرزه بر انداممان بیندازد. این اندیشه، چنان بر منطق و تعقل خدشه وارد می‌آورد که دیگر نمی‌توانیم این حقیقت را دریابیم که مرگ، نه پایان همه چیز، بلکه درِ ورودی معبدی است که به حیاتی جدید راه می‌برد.
این جهان از جفت اضداد آکنده است. آن‌جا که روشنایی هست، تاریکی هم هست؛ آن‌جا که نور خورشید هست، سایه هم هست، و همان‌گونه که شب، به ناچار و ناگزیر، از پس روز در می‌رسد، مرگ نیز بعد از زندگی فرا خواهد رسید. در نگاه گاندی، تولد و مرگ دو روی سکه‌ای واحد و دو جنبۀ متفاوت از پدیده‌ای یکسانند. حال که حقیقتِ موجود در پس هر دوی آن‌ها حقیقتی واحد است چگونه شایسته است انسان بر تولد شادمانی کند و بر مرگ اندوهناک شود؟ این جفتِ اضداد همواره و از همان ابتدا همراه ما بوده‌اند. چیزی در آن نیست که موجب شگفتی یا حتی نگرانی ما شود. این پدیده‌ها در زندگی آدمی اجتناب‌ناپذیرند. حال که به هیچ روی نمی‌توان از این اضداد گریخت، بهتر این است بیاموزیم چگونه می‌توان به چرخۀ تولد و مرگ با چشمی یکسان نگریست و آن را پذیرفت.

کتاب چرا ترس از مرگ و مویه بر آن؟ درصدد است تا یاریمان دهد ترس از مرگ را برای همیشه برانیم و آشفتگی و غمگینی همراه با اندیشۀ مرگ خود و عزیزانمان را وداع گوییم، چنانکه مهاتما گاندی پیشوای فقید مردم هند توصیه می‌کند از مرگ نگریزید، بلکه با چهره‌ای متبسم با آن روبرو شوید.

هنر عشق ورزیدن، عنوان کتابی است از اریک فروم، روان‌شناس اجتماعی، روان‌کاو، فیلسوف انسانی و جامعه‌شناس بلندآوازۀ مکتب فرانکفورت که در سال ۱۹۵۶ منتشر شد.
کسى‌که این کتاب را به امید یافتن دستورالعمل سهل‌الوصولى براى هنر عشق ورزیدن مطالعه کند؛ پس از پایان کتاب متوجه خواهد شد که وقت خود را بیهوده تلف کرده است. برعکس؛ در این کتاب نشان داده خواهد شد که عشق احساسى نیست که هر فرد بى‌اعتنا به سطح رشد و بلوغ خود به سادگى بتواند بدان تسلیم شود.
این کتاب قصد دارد خواننده را متقاعد کند که باید با جدیت بسیار براى تکامل کل شخصیت خود بکوشد تا به تعیین جهت سازنده‌اى دست یابد، در غیر این صورت همۀ کوشش‌هاى او براى عشق ورزیدن بى‌نتیجه خواهد ماند. زیرا بدون عشق ورزیدن به همسایه و بدون فروتنى راستین، شهامت، ایمان و انضباط، برخوردارى از یک عشق فردى حقیقى امکان‌ناپذیر است. در فرهنگ‌هایى که صفات فوق کمیاب است، به ناچار دستیابى به استعداد عشق ورزیدن نیز دست‌آورد نادرى است.
فروم می‌گوید: «عشق تنها جواب عاقلانه و رضایت‌بخش به معمای هستی انسان است.» لذا، اکثر ما قادر نیستیم که استعدادهای خود را تا سطحی که عشق واقعی به حساب می‌آید پرورش دهیم، عشقی آمیخته از بلوغ، خودشناسی، شهامت و شجاعت.
او علاوه بر بررسی عشق رمانتیک که هاله‌ای از مفاهیم غلط آن را فرا گرفته است؛ عشق را از همه جهات مورد مطالعه قرار داده و عشق بین والدین و فرزندان، عشق برادرانه، عشق جنسی، عشق به خویشتن و عشق به خدا را بررسی می‌کند. او می‌گوید آموختن هنر عشق ورزیدن، مانند هنرهای دیگر نیاز به تمرین و تمرکز دارد.