نتایج جستجو:


فرهنگ لغات عامیانه

فَرْهَنْگِ لُغاتِ عامیانه، اثری از محمدعلی جمال‌زاده (۱۲۷۰-۱۳۷۶)، نویسندۀ معاصر ایرانی، دربارۀ واژه‌های زبان گفتاری.
یکی از کارهای جمال‌زاده در سالهای آغازین نویسندگی جمع‌آوری لغات زبان گفتاری از میان قصه‌های خود و شرح آنها بوده است. او این مجموعه را که شامل ۳۸۰ واژه است، به ضمیمۀ نخستین مجموعۀ قصۀ خود، یکی بود و یکی نبود، با عنوان مجموعۀ کلمـات عوامانۀ فـارسی به سال ۱۳۰۰ش/ ۱۹۲۲ در برلین منتشر کرد.
علاقه و توجه مخاطبان به واژه‌نامۀ یادشده، موجب شد تا مؤلف به گردآوری این لغات از میان نوشته‌های ادبی و عادی و نیز زبان مردم کوچه و بازار و اصناف و گروههای مختلف اجتماع بپردازد. فرهنگ لغات عامیانه حاصل همین پژوهش و جست‌وجوی چهل‌سالۀ مؤلف است. هدف جمال‌زاده از جمع‌آوری واژگان و اصطلاحات متداول زبان گفتاری، حفظ آنها از خطر نابودی، و درک و دریافت برخی متون داستانی عامۀ فارسی، به‌خصوص برای غیرفارسی‌زبانان بوده است. وی عدم ضبط این کلمات در فرهنگهای معتبر و نیز علایق شخصی‌اش را از جملۀ انگیزه‌های خود برای این کار برشمرده است.
براساس دیباچه‌ای که به قلم ایرج افشار در آغاز چاپ نخست کتاب آمده است، جمال‌زاده به درخواست ایرج افشار مجموعۀ لغاتی که گردآوری، و براساس حروف الفبا مرتب کرده بود، برای چاپ در اختیار وی قرار می‌دهد. افشار برای آنکه «معانی لغاتْ نوشته، و توصیف هر لغت چنان‌که باید معین شود»، آنها را به محمدجعفر محجوب می‌سپارد. محجوب ۳ سال روی این لغات کار می‌کند و افزون‌بر آنکه لغات و اصطلاحاتی را به این مجموعه می‌افزاید، موارد استعمال هر واژه (در برابر معنای وضع شده اولیه) را نیز توضیح می‌دهد و در مواردی، شواهدی به نظم و نثر، از متون مختلف نقل می‌کند.
محجوب طی یادداشتی که در پایان کتاب چاپ شده، ضمن توضیح اهمیت این فرهنگ، چگونگی کار خود در تکمیل کتاب را نیز یادآور شده است. اگرچه محجوب نقش خود را در تدوین این کتاب ناچیز دانسته اما کتاب در شکل فعلی آن نتیجۀ زحمات وی بوده است. یادآوری این نکته ضروری است که از چاپ دوم به‌ بعد دیباچۀ افشار در ابتدای کتاب حذف شده است.
جمال‌زاده مقدمۀ بلندی بر کتاب نوشته و در آن از موضوعاتی همچون پرهیز نویسندگان پیشین از کاربرد لغات عامیانه؛ استعمال بزرگان و سخنوران ازجمله وحشی بافقی و صائب از کلمات عوامانه؛ معرفی پیشگامان در استفاده از لغات عامیانه و تأثیرگذاران، ازجمله جمال‌الدین واعظ، دهخدا، اشرف‌الدین تقی آق‌اولی و ایرج میرزا جلال‌الممالک؛ ورود شعرهای شاعران به زبان عامیانه در روزنامه‌های آن دوره؛ استفاده از زبان عامیانه در فکاهیات؛ استفادۀ نویسندگان و نمایش‌نامه‌نویسان از کلمات و اصطلاحات عامیانه؛ و جولان فارسی عوامانه در تئاتر و تعزیه و جز اینها سخن گفته است. در این مقدمۀ طولانی شواهدی از شعر و نثر قدما نیز آمده که کلمات عامیانه را به کار برده‌اند، و این نشان از تأمل و مطالعۀ ژرف نویسنده در متون کهن دارد.
مجموع لغات این فرهنگ ۲۰۰‘ ۷ واژه به‌ترتیب حروف الفبا در دو ستون است. مدخلها گاه یک کلمه است (مثل لجو)؛ گاه به‌صورت ترکیبات اسمی، مصدری (مثل عنگ‌انداختن)، و یا وصفی و کنایی (مثل ماست توی دهن کسی بودن)؛ و گاه نیز شرح داستان و تسمیۀ یک کنایه (مثل شتر نقاره‌خانه)، یا اسامی و نامها (مثل عباسعلی گمرکچی) و مواردی که در یک صفحه، به‌تفصیل، و به‌شکل غیرمرسوم فرهنگ‌نویسی (مثل شهر فرنگ) آمده است. برخی مدخلها نیز نمی‌تواند عامیانه باشد، مثل خشت‌مال و خرمن، که معنی خاصی در فرهنگ عامه ندارند. برخی مدخلها نیز شرح ندارند، مثل دم‌پسا و ته آحار.
در پایان فرهنگ لغات عامیانه چند صفحه ذیل عنوان «خاتمه» در موضوع فرهنگ‌نویسی به قلم محمدجعفر محجوب نگاشته شده است.
فرهنگ لغت عامیانه منتقدانی هم دارد. برخی ایرادها بر کتاب چنین است: شیوۀ دشوار ضبط لغات (اقرمزنگ، تخرمه، تنز و روجدار، سیاه توه، کشم، وور و وور … )؛ آوردن شین ضمیر، مقدم بر مصدر به‌عنوان ریشۀ لغـت (پیدایش‌شدن، تلنگش دررفتـن، تنگش‌گرفتن، به‌جای تلنگ دررفتن، تنگ‌گرفتن)؛ ضبط لغات به همان صورتی که تلفظ می‌شوند (خوم طمع/ خام طمع، درب و داغون، رختشورخونه … )؛ عدم رعایت ایجاز در توضیح لغات (زهرمار: دشنام است، و در جواب کسی که تقصیر یا غفلتی کرده است، چون انسان را صدا کند، گفته می‌شود؛ چنان‌که وقتی کودکِ مقصری مادرش را صدا کند یا درنتیجۀ شیطنت صدمه‌ای بخورد و داد و فریاد راه بیندازد و کسانش را به کمک بطلبد و مثلاً گوید: «مامان!»، در جوابش گویند: «زهرمار … »)؛ ردیف‌کردن مترادفات، گاه دور از ذهن‌تر از اصل لغات (سرشکستگی: رسوایی، سرافکندگی، خائب و خاسر و شرمسار و شرمنده‌شدن و … )؛ تفسیر و تنقید و تحسین لغات (زیاده‌روی: اسراف، تبذیر، افراط‌کردن در کارهایی نظیر خوراک و استعمال دخانیات و مواد مخدره و اعمال جنسی و نظایر آن، که البته بسیار نکوهیده و زشت است)؛ شعار و حمله به اعتقاد اصیل یا غیراصیل عوام‌الناس (سر کسی را خوردن: … البته عقیدۀ خرافی و موهومی در بین مردم در باب شومی و بدقدمی یا خوش‌قدمی اشخاص وجود دارد که امور نامربوط را به یکدیگر مرتبط می‌سازند و آنها را به فال نیک یا بد می‌گیرند)؛ و پرگویی شتاب‌آلود در مقدمه.

کتیرایی نیز، ضمن مقاله‌ای، یادداشتهای مفیدی دربارۀ فرهنگ لغات عامیانه نوشته است. نگاه کنید به ص ۸۶ به بعد.
نخستین چاپ کتاب در ۱۳۳۸ ش آغاز شد و در ۱۳۴۱ ش در سلسلۀ انتشارات فرهنگ ایران‌زمین منتشر شد و بار دیگر در ۱۳۶۰ ش در انتشارات سخن به چاپ رسید.

انواع ادبیات و سبک های ادبی فارسی

مجموعه حاضر گزیده‌ای است مشتمل بر نوزده مقاله از مقالات دانشنامه زبان و ادب فارسی که موضوعات آنها درباره انواع ادبیات و سبک‌های ادبی فارسی است.

اولین مقاله به بررسی معنای لغوی و رایج “ادب” در ادوار مختلف می‌پردازد و برای هر معنا شواهدی از متون منظوم و منثور نقل می‌کند. در این بخش دو معیار مهم برای ادب درنظر گرفته شده است: ظرافت در گفتار و پندار و کردار و میانه‌روی در کارها. در پی آن، مؤلف ویژگی‌های ادب را در دوره ساسانی ذکر می‌کند که به سه رشته عمده دبیری و سخنوری (بلاغت) و آداب‌دانی تقسیم می‌شده است.

مؤلف سپس از انتقال ادب ساسانی به فرهنگ اسلامی و افراد موثر در آن سخن می‌گوید و این‌که،پس از مدتی، دوره درگیری دو فرهنگ عربی و فارسی پایان یافت و زمینه برای همزیستی و داد و ستد دو فرهنگ ایرانی و اسلامی فراهم آمد و از آن پس همه آثاری که در زبان فارسی در زمینه ادب پدید آمده بود از دو سو تاثیر پذیرفتند: یکی از سوی ادب ایرانی-اسلامی و دیگری از سوی ادب سنتی و ناب ایرانی،که مهم‌ترین نماینده آن در زبان فارسی شاهنامه است.

اما همچنان در قلمروهای متعدد دو گانه ایرانی اسلامی رواج دارد و گروهی یکی را بر دیگری ترجیح می‌دهند.

فرهنگ فلسفه

 

فرهنگ‌ فلسفه حاضر که به عنوان طرح پژوهشی موظف در انجمن حکمت و فلسفۀ آن روزگار – حدود دو دهۀ پیش – برگردان دقیق آن به پارسی با همّت و دست‌یاری استادان بزرگ و شناخته‌شدۀ این سرزمین انجام شده است، بر اساس کتاب ارزشمند موجودِ آن زمان Dictionary of Philosophy and Religion نوشتۀ ویلیام ریس (William L. Reese) انجام گرفته است، ولی از آن‌جا که قصد مترجمان صرفاً تهیه یک فرهنگ فلسفۀ غربی بود، مدخل‌های مربوط به اسلام و فلسفۀ اسلامی – برای رعایت اختصار و البته ناکافی‌بودن آنها – همچنین مدخل‌های مربوط به ادیان بودایی، هندویی و تائویی حذف گردید. از دیگر سو، برای تکمیل و جامعیت بخشیدن به فرهنگ مذکور، مدخل‌های دیگری از آثار زیر ترجمه و به بدنۀ فرهنگ حاضر افزوده شد:

Oxford Dictionary of Philosophy, Simon Blackburn, 1996

A Dictionary of Philosophy, Antony Flew, 1979

The Blackwell Dictionary of Western Philosophy, Nicholas Bunin and Jyuanyu, 2004

A Dictionary of Philosophy, Dogbert D. Runes, 1964

حوزه‌هایی که مترجمان فرهنگ فلسفه به ترجمۀ مدخل‌های آن اهتمام ورزیده‌اند، به شرح زیر است:

1. دکتر شاپور اعتماد، مدخل‌های «معرفت‌شناسی، فلسفۀ علم، فلسفه‌های تحلیلی»؛

2. دکتر شهین اعوانی، مدخل‌های «روان‌شناسی، فلسفۀ اخلاق، جامعه‌شناسی»؛

3. دکتر غلامرضا اعوانی، مدخل‌های «فلسفه‌های قرون وسطی»؛

4. دکتر شهرام پازوکی، مدخل‌های «فلسفه‌های یونانی، برخی واژگان عمومی و فلسفه‌های مدرن»؛

5. استاد بهاءالدین خرمشاهی، مدخل‌های «فلسفه‌های انگلیسی، امریکایی و فلسفه‌های مضاف»؛

6. دکتر کامران ساسانی، بیش از نیمی از مدخل‌ها در حوزه‌های متفاوت فلسفۀ غربی؛

7. دکتر بهزاد سالکی، مدخل‌های «فلسفه‌های قاره‌ای، الهیات و متألهان یهودی و مسیحی»؛

8. دکتر ضیاء موحد، مدخل‌های «منطقی و فلسفه‌های تحلیلی».
برای سادگی دسترسی، آن‌چنان‌که باید و شاید، ترتیب مدخل‌ها براساس حروف انگلیسی تنظیم شد و برای هر اصطلاح، سه برابرنهاد رایج پیشنهاد شد. همچنین نمایۀ جامعی در پایان این فرهنگ‌نامه برای بهره‌مندی و آسانی مراجعه و تحقیق مخاطبان، با دست‌یاری دکتر محمدباقر انصاری تنظیم و افزوده شد.

تاریخ فلسفه معاصر غرب

تاریخ فلسفه‌ معاصر غرب، تاریخ جریان‌های فلسفی متعدّد است. کثرت جریان‌ها و موضوعات فلسفی یکی از اوصاف بارز فلسفه در دوران معاصر است. در گذشته، سالیان دراز طول می‌کشید تا جریان‌ها و مکاتب فلسفی شکل گیرند. این شکل‌گیری، چنانچه پذیرش آرای افلاطون و ارسطو را در نظر گیریم، بعضاً حتی به بیش از هزار سال نیز رسیده است.

اندیشه‌ افلاطون به‌واسطه‌ نوافلاطونیان ادامه پیدا کرد و در قرن یازده میلادی با کشف آثار اصلی افلاطون مجدداً احیا شد و در قرن‌های چهارده و پانزده میلادی با قول به اصالت اسم (Nominalismus) از نو زاده شد. به‌همین ‌ترتیب، مسلمانان و مسیحیان در قرن سیزده میلادی با کشف آثار اصلی ارسطو و تفاسیر خود بر آنها باعث تجدید حیات و شکوفایی آن شدند. امّا وضعیت در مورد فلسفه‌های قرن بیستم به‌گونه‌ای دیگر است؛ به‌طوری‌که جریان‌های فلسفی زودبه‌زود و به فاصله‌ی ده تا بیست سال جای خود را به دیگر جریان‌ها می‌دهند. به تازگی کتاب «تاریخ فلسفه معاصر غرب» توسط انتشارات موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران منتشرشده است.

 

منظور از «فلسفه‌ معاصر» در عنوان این کتاب فلسفه‌ قرن بیستم است. با یک استثناء و آن هم کیرکگور است که به قرن نوزدهم تعلق دارد؛ اما شرح اندیشه‌اش به لحاظ تأثیر بسزایی که در فلسفه‌ی معاصر به طور کل در اندیشه هیدگر و یاسپرس به طور خاص داشته است در اینجا آمده است.

 

ایران شناسی و ایران شناسان

در معرفی مجموعه «ایران‌شناسی و ایران‌شناسان» توسط فرهنگستان زبان و ادب فارسی آمده است: گروه دانشنامه تحقیقات ادبی، پس از به پایان رساندن تألیف دانشنامه زبان و ادب فارسی، به سرپرستی و مدیریت زنده‌یاد استاد اسماعیل سعادت، عضو پیوسته فقید فرهنگستان، در دو نسخه ۷ و ۱۲جلدی، در حال سامان دادن به مجموعه‌های تخصصی مندرج در دانشنامه است. از جمله این موضوعات است: انواع ادبیات و سبک‌های ادبی، ادبیات معاصر، ایران‌شناسان، ادبیات ایران پیش از اسلام، مداخل مربوط به حوزه بلاغت و فنون و آرایه‌های ادبی، دستور زبان فارسی، کتاب‌های تاریخی و تذکره‌های فارسی، زبان‌ها و گویش‌های ایرانی، اعلام قرآنی و دینی، نویسندگان و شاعران پارسی‌گوی، اهم کتاب‌های نظم و نثر فارسی، جای‌های تاریخی و افسانه‌ای، و فرهنگ‌ها.

مجموعه حاضر گزیده دیگری از مقالات دانشنامه زبان و ادب فارسی است در ۱۱۱ مقاله، شامل مهم‌ترین اطلاعات مربوط به ایران‌شناسانی که سال‌ها در زمینه‌های متنوع فرهنگ، تمدن، تاریخ و زبان و ادبیات ایران‌زمین مطالعه، تحقیق، تحصیل و تدریس کرده‌اند. حاصل این پژوهش‌ها آثار مهمی است که در بسیاری از موارد، به‌عنوان منابع معتبر و دست اول، در دانشگاه‌های ایران معرفی و تدریس می‌شوند.

در مقاله «ایران‌شناسی»، با توجه به مفاهیم ارائه‌شده در باب ایران‌شناسی خارجی و داخلی، به تعریفی از ایران‌شناسی پرداخته شده است و آن را از تعاریف غیرعلمی، که بر جلوه‌های سیاحتی و زیارتی یا جاذبه‌های گردشگری ایران تأکید می‌کند، متمایز کرده و آن را چنین تعریف کرده است: ایران‌شناسی عبارت‌ است از مطالعه و تحقیق در کلیه جنبه‌ها و مظاهر تمدنی ایرانی و شناساندن این تمدن به جهان. مجموعه دستاوردهای ایران‌شناسی نشان می‌دهد که این علم شامل بررسی تمدن ایران باستان و، به‌موازات آن، در تمدن عصر اسلامی و تأثیر تمدن ایران باستان در ادبیات فارسی دوره اسلامی است. پیوند این دو دوره تاریخی سبب شد که ایران‌شناسان در تحقیقات‌شان به تمام جوانب تمدن ایران بپردازند.

الصحیفه السجادیه الکامله

الصحیفه السجادیه در این چاپ نسخه‌برگردان کهن‌ترین نسخۀ شناخته شده از صحیفۀ سجادیه است که در سال 416 ق در خراسان کتابت شده و هم‌ اینک در کتابخانۀ آستان قدس رضوی به شمارۀ 12045 نگهداری می‌شود. صحیفۀ سجادیه در اصل بخشی از این نسخه را شامل می‌شود و کهن‌ترین سند مکتوب شناسایی شده از یکی از مدارس کرامیه به شمار می‌رود، و از آنجا که روایت، کتابت، مقابله و تملک این نسخه از صحیفۀ سجادیه به دست کرامیه و وقف آن بر یکی از مدارس ایشان در نیشابور صورت گرفته، نسخۀ بسیار مهمی است و می‌تواند بیانگر نوع رابطۀ کرامیه با شیعیان باشد.

صحیفه سجادیه کتابی حاوی ۵۴ دعا از امام سجاد(ع). این کتاب پس از قرآن و نهج البلاغه مهم‌ترین میراث مکتوب شیعه به حساب می‌آید و به نام‌های «خواهر قرآن» و «انجیل اهل بیت» نیز مشهور است. بنابر ادعای شیعیان امامی صحیفه سجادیه مانند قرآن و نهج البلاغه از نظر فصاحت و بلاغت مورد توجه قرار گرفته است و امام سجاد (ع) بسیاری از معارف دینی را در دعاهای خود بیان می‌کند. در صحیفه سجادیه با موضوعاتی مثل خداشناسی، جهان‌شناسی، انسان‌شناسی و مباحث عالم غیب، فرشتگان، رسالت انبیا، جایگاه پیامبر و اهل بیت، امامت، فضایل و رذایل اخلاقی، گرامیداشت اعیاد، مسائل اجتماعی و اقتصادی، اشارات تاریخی، نعمت‌های مختلف خداوند، آداب دعا، تلاوت، ذکر، نماز و عبادت، مواجه هستیم. معروف‌ترین دعای صحیفه دعای مکارم الاخلاق است. بر این اثر شرح های بسیاری نوشته شده که مشهورترین آن‌ها ریاض السالکین نوشته سید علیخان شیرازی است. صحیفه به سیزده زبان از جمله فارسی و انگلیسی ترجمه شده است. بهترین ترجمۀ فارسی آن از عبدالمحمد آیتی و بهترین ترجمه انگلیسی آن با عنوان The Psalms Of Islam از ویلیام چیتیک، عارف مسلمان آمریکایی، است.

تحول در آداب کتابت و ترسل

آداب کتابت چیست؟ هنر نوشتن، مهم‌ترین دستاورد بشر و به‌واقع به‌ وجودآورنده تمدّن‌های بشری است. چنین دستآورد مهمی در گذر زمان تابع اصول، معیارها و رسوم بسیاری شده است. این اصول خود متأثر از نگرش و دانش انسان در هر دوره و حوزه جغرافیایی بوده است و با ویژگی‌های شخصیتی و روحی کاتب یا کاتبان ارتباط مستقیم داشته است. حتی نکاتی جزئی همچون میزان فاصله سطرها، تذهیبها، و نوع رسم الخطی که به کار میرفته تابع شرایط روحی و زمان و مکانی کاتبان بوده است. در کتاب‌ها و رساله‌های مربوط به آداب ترسل و نامه‌نگاری برخی از این اصول و رسوم معرفی و تشریح شده‌اند. با مطالعه این‌رساله‌ها و کتاب‌ها می‌توان مجموعه‌ای از اصول حاکم بر کار و اخلاق حرفه‌ای منشیان را استخراج کرد و با بررسی تاریخی آنها سیر تطور این اصول را مورد تحقیق قرار داد.

تحول در آداب کتابت و ترسّل با این هدف نوشته شده است تا در کنار جمع‌بندی موضوعات و عناوین مرتبط با سنّت کتابت انواع مکتوبات، پیوستگی و سیر تحول تاریخی این سنت‌ها را بررسی کند. در این اثر متن ۵۲ رساله و کتاب تألیف‌شده در بازۀ زمانی قرن دوم تا قرن سیزدهم هجری قمری بررسی شده و تدوین کنندگان تصویری از ادب و اخلاق منشیانه در تمدن ایرانی را ترسیم کرده اند. درواقع، این‌کتاب را می‌توان راهنمایی برای نسخه‌پژوهان و سندشناسان دانست که علاوه بر معرفی کلّی مباحث رایج در کتابهای انشاء، سرنخ‌هایی برای پژوهش‌های بیشتر در حوزۀ تاریخ کتابت، نسخه‌شناسی، سندشناسی و کتیبه‌شناسی به دست می‌دهد.

 

میعاد در دوزخ

میعاد در دوزخ اثری است درباره زندگی سیاسی خلیل ملکی.

خلیل ملکی تبریزی برای ما بیگانه‌‏ای آشناست. بیگانه بودنش در نگاه نخست سخنی غریب می‌نماید، چرا که در این سال‌ها حرف و سخن بسیار درباره‌اش گفته و شنیده‌ایم. سال‌هایی که نه تندی و درشتی، که بردباری و مدارا سکۀ رایج و پیمانۀ سنجش نیک و بد زمانه بوده‌اند. ملکی در این سال‌ها همواره با ما و سرآمد ما بوده است. راه و رسم او را در تمام این سال‌ها، چارۀ هر درد و مرهم هر زخمی انگاشته‌ایم تا به عیار و اعتبار همان سکۀ رایج و پیمانۀ سنجش، هرچه از او دور می‌شویم به ما نزدیک‌تر ‏شود.
شاه‌بیت غزل زندگی اندوهبار خلیل ملکی را چنان سروده‌ایم که هیچ اسارتی را برنمی‏‌تابید و اسیر توده نبود تا در چشم خطاپوشمان حقیقت دیگری پنهان بماند که توده را به‌‏صرف توده بودن، به‌‏صرف تهی‌‏دستی، کمال راستی و درستی پنداشته بود. گویی در سرسرای تاریخ، آیینه‌‏ای در غبار برابرش نهاده باشیم که در آن تصویری از او نه آن‌‏گونه که بود، که آن‌‏گونه که می‏‌انگاریم و می‌‏پنداریم نقش بسته باشد. آیینه‏‌ای‏ شکسته‏ به تاوان تندی و درشتی روزگار سپری شده‏ که جز خاک و خاکستر پیامد دیگری بر جای ننهاده باشد. ما ملکی، این بانگ فروخفتۀ فرودستان را از آغاز تا پایان، آوای رسای هشدار بی‌‏پژواک چنین روزگاری انگاشته‌‏ایم. خورشید تابانی که بار دیگر سر برآورده است تا ظلمت برخاسته از تندی و درشتی خطاهای بی‌‏شمارمان را فروبکاهد و فکر و اندیشه‏‌مان را جلا و درخششی تازه بخشد. بی‌آنکه لختی درنگ کنیم و بیندیشیم و ببینیم آیا به‌راستی چنین است که می‌‏پنداریم یا اینکه ملکی تنها نجوای بیگانه‌‏ای آشنا، نجوای ازخودبیگانگی ماست که بار دیگر سر برافراشته است؟

خلیل ملکی یکی از بزرگ ترین نظریه‌پردازها و سیاست مداران معاصر ایرانی بود که از اولین افراد تشکیل دهنده جبهه ملی اول به حساب می‌آید. وی از جمله اشخاصی بود که با وجود اختلاف عقیده اش در بسیاری از موارد با دکتر محمد مصدق، تا پایان کار او، در زمره یاران نزدیکش باقی ماند، اما بعد از کودتای بیست و هشت مرداد، در بیانیه ای این اتفاق را تنها تغییر دولت معرفی کرد.
میعاد در دوزخ از سیزده فصل تشکیل شده است که در آن به مسائل مختلفی با محوریت “زندگی سیاسی خلیل ملکی” پرداخته شده است. از جمله این موارد می توان به کِش و قوس‌ها با سفارت ایران در برلین، زندان قصر و پنجاه و سه تن زندانی، حزب توده شوروی و ایران، امتیاز نفت شمال و بحران آذربایجان، مقابله با رهبران حزب توده در ایران، اصلاح طلبی و انشعاب، حزب زحمتشکان ملت ایران، بحث آزادی و سوسیالیسم و اسلام و عدالت اجتماعی، عملکرد افرادی نظیر مصدق، مظفر بقایی و آیت الله کاشانی، تجربیات مصر، هند و یوگسلاوی، نهضت مقاومت ملی و جامعه ی سوسیالیست های آن اشاره کرد.

میعاد در دوزخ دارای کتاب نامه، تصاویر و اسناد مریوط به مطالب است و خوانندگان می‌توانند برای مطالعه و پژوهش بیشتر به آنها رجوع کنند.




جستجوی پیشرفته با گوگل

این جا یک سایت کتاب فروشی نیست.

هدف اول و غیر انتفاعی ما معرفی بهترین ها در میان انبوه آثار است.
در عین حال امکان خرید هم دارید.

×
تمام حقوق برای وب سايت آثار برتر محفوظ است. © 1387 - ۱۴۰۳
پياده سازی قالب توسط شرکت پرتونگار