فلسفه با گفت‌وگو آغاز شد و این کتاب دربردارندۀ گفت‌وگو با برخى از بزرگ‌ترین فیلسوفان معاصر است. دیوید ادموندز و نایجل وابرتن در مجموعه مصاحبه‌هایى که ابتدا به شکل پادکست و سپس به شکل کتاب منتشر شد، و اکنون شهرتى جهانى یافته است، دربارۀ زندگی و آراء مهم‌ترین فیلسوفان تاریخ با برخی از فلاسفۀ معاصر گپ زده‌اند. هر مصاحبه بر موضوعی خاص در اندیشه‌های فیلسوفی بزرگ متمرکز است، از روش سقراطی و عشق اروتیک از نگاه افلاطون گرفته تا عدالت از نظر رالز و بخشایش در نگاه دریدا. مصاحبه‌ها اشتهابرانگیز و کوتاه‌اند، درست مانند لقمه‌هایی حاضر و آماده، و در آنها یک‌راست به اصل موضوع پرداخته می‌شود.

کتاب دعوتى است به ضیافت این لقمه‌هاى کوچک: بفرمایید فلسفه!

آیا غذا از آن حیث که وارد کام آدمی می‌شود و با دستگاه چشایی او درگیر می‌شود هنر است؟ آیا هنر مربوط به حس چشایی یا ذائقه داریم، هنری که آدمی با کام خود هنر بودن آن را تشخیص بدهد؟ آیا می‌توان گفت برخی غذاها به لحاظ چشایی هنرند؟ کتاب زیبایی شناسی خورد و خوراک دربردارنده مجموعه ای از مقالات فلسفی است که در پاسخ به اینگونه پرسش ها نوشته شده اند.

– الیزابت تلفر در مقالۀ «غذا در مقام هنر» استدلال می‌کند که در کنار تجربه‌های بصری زیبایی‌شناختی از غذا، واکنش زیبایی‌شناختی به مزه و بوی غذا نیز ممکن است.

– کرولین کورسمِیر در مقالۀ «شعف‌آور، خوشمزه، منزجرکننده» شرح می‌دهد که چگونه ممکن است غذایی هم لذیذ باشد هم منزجرکننده.

– دیو منرو در مقالۀ «غذا می‌تواند هنر باشد؟ معضل مصرف» به این نکته می‌پردازد که معضلی پیش روی هنر شمردن خوردوخوراک  وجود دارد: «ممانعت به واسطۀ مصرف».

– کوین سوینی در مقالۀ «آیا ممکن است یک سوپ زیبا باشد؟ پیدایش خوراک‌شناسی و زیبایی‌شناسی غذا» می‌پرسد که آیا می‌توان برخی غذاها را به صفت زیبا متصف کرد.

گِلن کیون در مقالۀ «فتیش‌های غذایی و زیبایی‌شناسی گناه» از غذا خوردن در جمع و حتی از پلشت‌خواری جمعی به عنوان راهی برای تقویت پیوندهای گروهی سخن می‌گوید.

– راسل پرایبا در مقالۀ «دیویی، تن‌زیبایی‌شناسی و پرورش ذائقۀ (چشایی)» غذا را محملی برای مراوده میان فرهنگ‌ها می‌داند.