کتاب کلام فلسفی مجموعه‌ای از مقالات است دربارۀ این موضوعات: آيا اعتقاد به خدا معقول است؟، ابطال‌پذيری و اثبات‌پذیری گزاره‌های دينی، مسئلۀ شر، شر و قدرت مطلق، سازگاری یا ناسازگاری علم مطلق خداوند و اختيار انسان، فلسفۀ دين و … .
كلام فلسفی فصل مشترك علم كلام و فلسفه است. به بيان دقيق‌تر، معرفتی است كه با استفاده از روش فلسفی، در تبيين، تحكيم و دفاع از يك دستگاه اعتقادات دينی خاص می‌كوشد. بنابراين، كلام فلسفی، از حيث روش به قلمرو فلسفه تعلق دارد و از حيث غايت به قلمرو علم كلام و تمام مقالات اين مجموعه در قلمرو كلام فلسفی است. اين مقالات كه غالبا از مقالات مهم و بحث‌انگيز در حوزۀ كلام جديد محسوب می‌شوند، عمدتا به سنت فلسفه‌های تحليلی متعلق‌اند.
التزام به روش‌های تحليلی و بهره‌جويی از دستاوردهای منطق جديد، خصيصۀ مشترك غالب مقالات اين مجموعه است. اگرچه اين خصيصه به دقت و وضوح مباحث مطرح شده در اين مقالات می‌افزايد، اما چه‌بسا در پاره‌ای مواضع درک مطالب را بر خوانندۀ فارسی‌زبان كه چندان در سنت فلسفه‌های تحليلی جديد آموخته و پرورده نشده است، دشوار نمايد.

در عصری که فلسفه فرتوت یونان رو به سستی نهاده بود، نظامی عقیدتی به نام مسیحیت سربرآورد، فلسفه یونان قرن ها به خواب رفت و در طی این قرون، دین تازه نفس و نوپای مسیحیت، بر قلب مردم چیره گشت و ذهن ها را به خود مشغول داشت. اما با فرا رسیدن عصر نوزایی، عقل زمزمه بیداری سرداد و آن چنان تکان شدیدی بود که می رفت تا کاخ حکومت دینی را به همراه دستاوردهای آن فرو ریخته و به حکومت مدعیان دین پایان دهد.
با شروع قرن هفدهم میلادی، عقل جدید فلسفه ی جدیدی برای خود تدارک دید، اما این فلسفه بیش تر متمایل به آشتی دادن عقل و دین بود و به همین دلیل عده ای گمان بردند که اروپا در پایه ریزی فلسفه جدیدی که بتواند عقل را از سیطره ی قدرت دینی رهایی بخشد توفیق نیافته است.
بدین ترتیب کسانی با استناد به دلایل تاریخی- استقرایی، نتیجه گرفتند که دین و فلسفه، اصولا دو مقوله ی متعارض اند و از این رو دینداری و ملزومات آن، مانع از استنتاج عقلانی درست خواهد شد، بدین معنا که «الحاد» لازمه ی «تفلسف» است و ایمان دینی برابر و معادل با نفی اندیشه عقلانی است.