چرا می گوییم موسیقی کلاسیک ایرانی؟

نویسنده: بابک خضرائی
نگاه نو، شماره 119، پاییز 1397

چکیده:
وقتی گفته می شود «موسیقی کلاسیک ایرانی»، ممکن است بعضی بگویند مگر دیگر اصطلاحات که پیش تر رایج بود، مثل «سنتی»، «اصیل» و «دستگاهی» یا «فاخر» و «رسمی» و «ملی» و از این قبیل چه اشکالی داشت که دست به دامان اصطلاحی خارجی برای بیان مختصات این موسیقی شده ایم. موضوع این است که بعضی از این اصطلاحات یا ارزش گذارانه هستند یا جامع و مانع و دقیق نیستند. آن موسیقی که «موسیقی کلاسیک ایرانی» خوانده می شود مختصات خاص خود را دارد؛ مثلا سازهای خاص خود را دارد که مهم ترین آن ها عبارتند از تار و سه تار و سنتور و کمانچه و نی و تمبک  که در دهه های اخیر عود و قانون و رباب و قیچک و دف هم به آن پیوسته اند. هم چنین وجود آرایه ها و تکنیک های تزیینی و برخی گونه های ریتمیک خاص نیز بخش جدایی ناپذیر موسیقی کلاسیک ایران است.

کلیدواژه ها: موسیقی، موسیقی کلاسیک ایرانی، دستگاه، عبدالله فراهانی.

فیپا:
خضرائی، بابک، چرا می گوییم موسیقی کلاسیک ایرانی؟ (گرامی داشت یکصدمین سال درگذشت میرزا عبدالله فراهانی)، نگاه نو، شماره 119، پاییز 1397، صفحه 1-8.