نویسنده: غلامرضا امامی
كیان، سال ششم، شماره ۳۱، ۱۳۷۵
فیپا:
امامی، غلامرضا؛ ” به یاد حمید عنایت”، كیان، سال ششم، شماره ۳۱، ۱۳۷۵، صفحه ۵۴.
مثل شهاب زودگذر می مانست در آسمان تیره آن شب ها. یکدم سکون نداشت. جریان جاری موّاجی بود. سرچشمه از تبار بزرگی داشت. از نسل پاک پیمبر بود. پایداری و پویایی، دو ویژگی او بود و ویژگی ها داشت. یک جا نایستاد و نماند. همیشه در سفر بود، سیر انفس و آفاق و در سفر، آخرین سفر، بالای آسمان ها جان باخت و به آسمان پیوست. گویی که آسمان ابری لندن تاب درخشش خورشیدوار او نداشت و در غربت غرب، خورشید ما به خاک فرو شد، خورشید مشرقی. به آسانی از او گذشتیم و در نیافتیم گوهری را که دل شرقی داشت هر چند که در مجامع علمی غرب، گردن فراز بود.