«یسنا» در لغت به معنای «خواندن نیایش و دعا» است. این بخش از اوستا که مهمترین قسمت آن به شمار می آید دارای هفتاد و دو «ها» یا فصل است. برخی از فصول یسنا از حیث نگارش به گاهان بسیار شباهت دارد و جزء قدیمی ترین متون اوستایی به حساب می آید، گاه گاهان که مجموعه هفده «ها» و از سرودهای خود زردشت پیامبر است، میان یسنا جای دارد. یسنا در اکثر مراسم مذهبی خوانده می شود، به ویژه در یکی از مهمترین مراسم زردشتیان یعنی «یسنا خوانی» یا «یزش».
این كتاب، متن، گردایه آوانگاشت و برگردان پارسی زند [= تفسیر] پهلوی بر یسنای ۱۲ تا ۱۵ است. این نوشته بر پایه ویرایش دابار (۱۹۴۹) گردآوری شده و برگردان كرباسیان از متن نیز می‌تواند برای خواننده سودمند باشد. گذشته از این زند پهلوی، متن اوستایی این سه هات یسنا نیز بر پایه ویرایش گلدنر (۱۸۹۵) به همراه آوانگاشت و ترجمه در كتاب دیده می‌شود و واژه‌نامه سودمند و سه زبانه پهلوی، اوستایی، پارسی در پایان كتاب، بر ارزش آن می‌افزاید؛ به ویژه از آن روی كه یادداشت های دستور زبانی سودمندی در این واژه‌نامه گنجانده شده است.