بیژن جزیی، از رهبران جبنش‌های چریکی این دهه، زمینه‌ها و علل رشد گرایش‌های مسلحانۀ چریکی را چنین جمع‌بندی کرده است:
1ــ از سرگرفته شدن دیکتاتوری نظامی که با کودتای 28 مرداد استقرار یافته و با سرکوبی‌های سال‌های 1341 و 1342 شدت تازه‌ای یافته بود؛
2ـــ شکست فعالیت‌های جبهۀ ملی دوم و از بین رفتن امکانات قانونی و سرخوردگی از فعالیت‌های علنی و عمومی؛
3ــ شکست فعالیت‌های مخفی از سال 1335 به بعد که بی‌اثر بودن فعالیت‌های سیاسی گروهی را ثابت می‌کرد؛
4ــ به میدان آمدن نسل تازه‌ای از مبارزان، طی سال‌های 1339 تا 1342 که نیروهای لازم برای جریان‌های بعدی را فراهم نمودند؛
5ــ انعکاس پیروزی‌های انقلاب الجزایر و تأیید مشی قهرآمیز و نتایج انقلاب کوبا در زمینۀ مسائل مشی حزب طبقۀ کارگر و تاکتیک‌های مبارزۀ مسلحانه، انعکاس نبرد ویتنام و جنبش‌های انقلابی افریقا (مثل کنگو) که به تشدید تمایلات مسلحانه منجر شد؛
6ــ انعکاس تقابل ایدئولوژیک چین و شوروی به صورت عاملی در تأکید بیشتر بر ضرورت گذار قهرآمیز و جنبش‌های رهایی‌بخش ضدامپریالیستی