شناخت میراث مکتوب شیعه امامیه طی سه قرن نخست هجری موضوعی است که سید حسین مدرسى طباطبایی در این کتاب بررسى می‌کند. آثار مکتوب قرنهاى نخستین اسلامى که بیشترِ آنها اینک از دست رفته، اما بخش هایى از آنها را مى‌توان در کتابهاى باقیمانده به دست آورد. مدرسی کتاب خود را متممی برای کتاب تاریخ ادبیات عرب نوشته فؤاد سزگین می‌داند.
این کتاب در سه فصل کلى تنظیم شده است:
فصل اول: امام على علیه السلام و نزدیکانش: در این فصل، از تاریخ تشیع و مکتوبات شیعیان در حدود نیم قرن اول هجرى بحث شده و مکتوبات آنانی که بیشتر در قالب چیزی شبیه دفترچه (اصل) و جزوه‌هایى حدیثى بوده پىگیرى شده است. نویسنده این فصل را با معرفی مُصحف امام علی شروع می‌کند و با معرفی المناسک امام باقر به پایان می‌رساند.
فصل دوم: تشیع کوفى در دوران اموى: نویسنده در این فصل، از جریان رو به رشد تشیع، بهویژه تشیع کوفى، تحلیلى مختصر ارائه و جریانها و گرایشها و شاخه‌هاى تشیع کوفى را بررسی کرده است. او در ادامه فهرست مؤلفان شیعى و کتابهایشان را به ترتیب تاریخ واقعی یا تقریبی درگذشت آنان آورده است. این فصل با کتاب میثم تمّار شروع و با اصل ابوالجارود به پایان می‌رسد.
فصل سوم: دوران سرکوب شیعه: مدرسی طباطبایی این فصل را به بررسى آثار شیعه میان سالهاى 136-198ق که در هفت دهه نخست دوران عباسی زندگی می‌کردند، و به احتمال زیاد پای به قرن سوم نگذاشته‌اند، اختصاص داده است. در این دوره، تشیع امامى در درون خود شاهد اختلافها و انشعاباتی بود (مانند انشعابات فطحی‌ها، واقفی‌ها و…). سرکوب دولتى و انشعاب داخلى، مشخّصه عمدۀ جامعه امامى در این دوره است که تا آخرین سالهاى قرن دوم ادامه داشت. مدرسی طباطبایی ابتدا شرح حال مختصرى از هر نویسندۀ کتابی در این دوره و منابع مربوط به شرح حال او برای خواننده ارائه می‌دهد و در بین بحثها به گزارشهاى نادرست دربارۀ آن نویسنده نیز اشاره می‌کند. سپس آثار آن نویسنده را با توجه به کتابهاى موسوم به فهرست در مکتب شیعه، از جمله رجال نجاشى و الفهرست طوسى و منابع دیگر نام می‌برد و ذیل آن موارد برجاى مانده از آن کتاب در متون دیگر را می‌آورد. این کتاب بنا بود جلد دومی هم داشته باشد که هنوز محقق نشده است.
