نویسنده: کامیار عبدی
باستان شناسی و هنر ایران (32 مقاله در بزرگداشت دکتر عزت الله نگهبان)، به کوشش عباس علیزاده، یوسف مجیدزاده، صادق ملک شهمیرزادی، مرکز نشر دانشگاهی، 1378
چکیده:
از آغاز سفالگری، در حدود هزاره نهم ق‌م، بسیاری از فرهنگهای باستانی خاور نزدیک توانایی فنی و ذوق هنری خود را در سفالهایشان به نمایش گذاشتند؛ و سالهاست که مورخان هنر سفالهای رنگارنگ حلف یا سفال شوش الف و باکون الف را از شاهکارهای هنر سفالگری می شمرند. با آغاز شهرنشینی در اواسط هزاره چهارم ق‌م، سنت تولید سفال منقوش رفته رفته رنگ باخت و سنتی جانشین آن شد که بیشتر بر جنبه کاربردی سفال تأکید داشت تا جلوه زیبایی شناختی آن. این مرحله از تحول سفال منقوش به سفال تکرنگ در دوره اوروک به انجام رسید. یکی از سفالهای شاخص این دوره -کاسه لبه واریخته- جایگاهی ویژه در تاریخ سفالگری و باستان شناسی خاور نزدیک دارد. این ویژگی نه به دلیل سادگی و زمختی این کاسه، بلکه بیشتر به دلیل کمیت حیرت آور و پراکندگی وسیع جغرافیایی آن است. نویسنده در این مقاله به مسائل مربوط به این نوع کاسه از جمله بعد زمانی کاربرد آن، بافتهای باستان شناختی که این کاسه در آنها یافت شده است، تراکم یافته ها و … پرداخته است.
کلیدواژه ها: سفال، دوره اوروک، کاسه لبه واریخته.
فیپا:
عبدی، کامیار، کاسه لبه واریخته: کاربرد و پراکندگی، باستان شناسی و هنر ایران (32 مقاله در بزرگداشت دکتر عزت الله نگهبان)، به کوشش عباس علیزاده، یوسف مجیدزاده، صادق ملک شهمیرزادی، مرکز نشر دانشگاهی، 1378، صفحه 64-84.