نویسنده: فاطمه صادقی
مجله نقد اقتصاد سیاسی، بهار 2019
بخشی از انقلابیون به اعتبار انحصار سیاست در دورهی پسا انقلاب به نماد اصلی انقلاب57 بدل شدند .از آن جا که عملکرد چهاردههایشان به بحران فراگیر کنونی انجامیده است، خاطرۀ رهایی بخشی لحظۀ انقلاب 57 از یادهای بسیارانی رفته است. مبارزۀ کنونی در گرو درآوردن انقلاب از حصر تاریخ است. شکستن حصر انقلاب 57 آنها به گذشته مربوط نیست؛ عمیقا ً به امروز مربوط است.
انقلاب57 محصول جنبشی متکثر در تلاش برای خاموشکردن صدای حاکمان همچون یگانه صدای تاریخ بود. حاکمیت قدرتمندان ِ پسا انقلابی همانطور که قدرت سیاسی را در دورۀ پس از انقلاب به انحصار خویش درآورد، لحظۀ انقلاب را نیز در یادها قبضه کرده است و نوعی ایدئولوژی همگون را بهجای آن جنبش ناهمگون به تاریخ قالب کرده است. از این رو، تلاش کنونی بر سر دموکراتیکسازی قدرت سیاسی عمیقا ً با دفاع از لحظۀ انقلاب 57 درآمیخته است؛ چونان لحظهِای که صدای حاکمان کمشمار به نفع خروش محکومانِ پرشمار موقتا ً خاموش شد. از انقلاب 57 باید دفاع کرد چون طنین صدای مردمانی متکثر و ناهمگون بود در خروش بر ضدِ ظالم. این روایتی است از انقلاب57که هم حاکمان دیروز پیشا-انقلاب و هم حاکمان امروز پسا-انقلاب را خوش نمیآید.
درود حق
به نظر من مقاله نویسنده محترم، تحلیل منصفانه ای ست. هرچند نمی توانم از همه جوانب آن دفاع کنم اما در مجموع از عهده عقلی و منطقی آن برآمده است.