نویسنده: علی معموری
دائرة المعارف بزرگ اسلامی، جلد شانزدهم، 1387
تقیه کتمان عقیده و یا ابراز عقیدۀ مخالف برخلاف نظر قلبی برای اجتناب از زیانی دینی یا دنیایی است. این واژه از ریشۀ «وقی» به معنای محافظت، پرهیز و برحذر داشتن است. وضعیت اجتماعی مسلمانان در دورۀ مکه و سپس وضعیت مشابه برخی اقلیت‌ها چون شیعه، زمینه‌ساز پیدایش و پیشرفت مفهوم تقیه در دانش‌های اسلامی گشته و مطالعات نظری متعددی در تحدید مفهوم تقیه و گونه‌شناسی و بررسی احکام فقهی آن صورت گرفته است. افزون بر انعکاس این بحث در منابع گوناگون فقهی، شخصیت‌های شیعی از دورۀ امامان به تألیف رساله‌های مستقلی در این باب همت گماشته‌اند که رساله‌های محقق کرکی و شیخ انصاری از مهم‌ترین تألیفات سده‌های اخیر در این موضوع است. تقیه در فقه از دو جهت بررسی شده است: نخست حکم کلی این عمل که در چه مواردی جایز و در چه مواردی واجب و… است و پیامدهای فقهی آن در تکالیف شرعی مؤمنان؛ دوم بررسی مسئلۀ تقیه در ابلاغ حکم که به تقیۀ پیامبر(ص) و امام(ع) دربارۀ تبلیغ دین می‌پردازد.
فیپا:
معموری، علی، تقیه، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، جلد شانزدهم، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، 1387، صفحۀ 77-79.
برای مطالعۀ کامل مقاله به اینجا مراجعه کنید.