فرهنگ حاضر شامل لغات و ترکیبات متداول زبان فارسی امروز در مرتبۀ زبان عامیانه و زبان روزمره است که در بعضی از موارد تا حد زبان معیار نیز پیش می‌رود، زیرا فی‌المثل هنگامی که در ذیل مدخل «روزه» اصطلاحات عامیانه یا روزمرۀ «روزه‌خور» و «روزه‌خوری» و «روزه‌خوردن» و «روزه‌شکستن» آمده است، ترجیح داده شد که اصطلاح «روزه‌گرفتن» که متعلق به فارسی معیار است نیز آورده شود تا طیف اصطلاحات مربوط به روزه کم‌وبیش کامل باشد. از سوی دیگر، در ضمن معانی متعدد بعضی از کلمات مثلا فعل‌های «زدن» و «گرفتن» و «کشیدن» معانی چندی نیز آمده است که چه بسا در مرتبۀ زبان معیار باشد، اما برای اینکه روابط میان معانی بهتر دریافته شود از ذکر آنها خودداری نشده است.
اغلب لغات و اصطلاحات و معنی‌هایی که در این فرهنگ آمده است در فرهنگ‌های عمومی موجود زبان فارسی یافت نمی‌شود. شاید از آن رو که فرهنگ‌نویسان این دسته از لغات یا معانی را دونِ شأن زبان زیبای فارسی دانسته و نخواسته‌اند تا از این رهگذر به آنها اذن ورود به زبان و شناسنامۀ رسمی بدهند. با این شیوه احتمالا زمانی فرهنگ‌نویسان می‌توانسته‌اند لغات و معانی نادلپسند خود را طرد کنند و به بوتۀ فراموشی بسپارند. اما امروزه، چه ما بخواهیم و چه نخواهیم، زبان عامیانۀ متداول در تهران از طریق رسانه‌ها، خاصه رادیو و تلویزیون و فیلم‌ها و انواع وسائل تکثیر نوشته‌ها و فناوری‌هایی که در گذشته وجود نداشته یا به فراوانی در اختیار عامه نبوده است، به زودی زبان رایج همۀ مردم ایران خواهد شد.
