در عصری که فلسفه فرتوت یونان رو به سستی نهاده بود، نظامی عقیدتی به نام مسیحیت سربرآورد، فلسفه یونان قرن ها به خواب رفت و در طی این قرون، دین تازه نفس و نوپای مسیحیت، بر قلب مردم چیره گشت و ذهن ها را به خود مشغول داشت. اما با فرا رسیدن عصر نوزایی، عقل زمزمه بیداری سرداد و آن چنان تکان شدیدی بود که می رفت تا کاخ حکومت دینی را به همراه دستاوردهای آن فرو ریخته و به حکومت مدعیان دین پایان دهد.
با شروع قرن هفدهم میلادی، عقل جدید فلسفه ی جدیدی برای خود تدارک دید، اما این فلسفه بیش تر متمایل به آشتی دادن عقل و دین بود و به همین دلیل عده ای گمان بردند که اروپا در پایه ریزی فلسفه جدیدی که بتواند عقل را از سیطره ی قدرت دینی رهایی بخشد توفیق نیافته است.
بدین ترتیب کسانی با استناد به دلایل تاریخی- استقرایی، نتیجه گرفتند که دین و فلسفه، اصولا دو مقوله ی متعارض اند و از این رو دینداری و ملزومات آن، مانع از استنتاج عقلانی درست خواهد شد، بدین معنا که «الحاد» لازمه ی «تفلسف» است و ایمان دینی برابر و معادل با نفی اندیشه عقلانی است.