بسط تجربه نبوی

در کتاب قبض و بسط تئوریک شریعت سخن از بشری‌بودن و تاریخی‌بودن و زمینی‌بودن معرفت دینی می‌رفت و اینک در کتاب بسط تجربۀ نبوی سخن از بشریت و تاریخیت خود دین و تجربۀ دینی می‌رود. به عبارت دیگر این کتاب رویۀ بشری و تاریخی و زمینی وحی و دیانت را بدون تعرض به رویۀ فراتاریخی و فراطبیعی آن، بلکه با قبول و تصدیق آن می‌کاود و باز می‌نماید و می‌کوشد تا توضیح دهد که شاهد ماورای طبیعت وقتی جامۀ طبیعت به تن می‌کند و شهسوار ماورای تاریخ وقتی پا به میدان تاریخ می‌نهد، چه پیچش‌ها در اندامش می‌افتد و چه غبارها بر چهره‌اش می‌نشیند و ذاتیاتش در محاصرۀ کدام عرضیات می‌افتند و اطلاقش تخته‌بند کدام قیود می‌شود.
این کتاب را پیامبرنامه نیز می‌توان نامید؛ چرا که سراپا از بسط دین به تبع بسط تجربۀ درونی و بیرونی پیامبر حکایت می‌کند و وحی رسالت را تابع شخصیت رسول می‌شمارد. خاتمیت نبوت را مقتضی و موجب ختم حضور نبی در عرصۀ دینداری نمی‌گیرد و بر این حضور به خاطر تأمین طراوت تجربه‌های دینی انگشت تأکید می‌نهد و عمدۀ سخن در آن مربوط به منزلت کانونی شخصیت بشری پیامبر در تشریع و تجربۀ دینی و نقش ولایت او در تداوم دینداری است.