نظریه “میل” (ایمپِتِس impetus) از مفاهیم اساسی در تاریخ علم است که از ارسطو آغاز شد و تا ابن سینا ادامه یافت، و سپس در قرون میانه به لاتینی ترجمه و به مغرب زمین انتقال یافت. مسئله حرکت پرتابه مشکل اساسی در فیزیک دینامیک بود که افلاطون، ارسطو و شارحانش راه حل هایی برای آن ارائه داده اند، سپس این نظریه توسط فیلوپونس (یحیی نحوی) و ابن باجه مورد نقد قرار گرفت.
ابن سینا در بحث “سماع طبیعی” از کتاب “شفا” به خصوص، و در دیگر آثار فلسفه طبیعی خود به حل این مسئله و ارائه نظریه همت گماشت و به تدریج مفهوم “میل” در آثارش توسعه و تعمیق یافت. مؤلف کتاب حاضر سعی کرده است با مراجعه مستقیم به آثار ابن سینا و موشکافی در فلسفه طبیعی وی روایت دقیق و موجهی از مفهوم و نظریه میل نزد ابن سینا ارائه کند. سپس مؤلف تأثیر آن را بر نظریه و مفهوم ایمپتس جان بوریدان، فیلسوف و دانشمند قرن چهاردهم میلادی بررسی کرده است.
مفهوم میل یا ایمپتس پایه مفهوم ماند یا اینرسی در فیزیک کلاسیک جدید شد و این کتاب از این حیث که سهم فیلسوفان طبیعی مسلمان را در شکل گیری و انتقال این مفهوم به مغرب زمین نشان می‌دهد و سیر تکوین آن را تبیین می‌کند حائز اهمیت است. این کتاب می‌تواند نمونه ای برای بیان تاریخ ارتباط فلسفه و فیزیک جدید محسوب شود.