این کتاب در اصل مجموعه درس‌گفتارهایی است که هایدگر در سال‌های پس از انتشار «وجود و زمان» در دانشگاه ماربروگ ارائه کرده و مباحث آن به نوعی ادامۀ مسائل همان کتاب است. خود هایدگر نیز معتقد بود به طورکلی درس‌گفتارهایش برای فهم دیگر آثار او لازم و ضروری هستند.
در این اثر نیز هایدگر در ابتدا گزارشی تفسیری از آراء و نظریات کانت، ارسطو و فیلسوفان قرون وسطی، دکارت و منطق‌دانان دربارۀ وجود می‌دهد. از نظر هایدگر در تمام این موارد وجود با موجود یکسان گرفته شده است. اساساً از نظر او در تاریخ فلسفه، وجود همیشه با موجود خَلط شده است. اهل فلسفه می‌دانند مسئلۀ اساسی هایدگر در تمام دوران فلسفی‌اش پرسش از وجود بود. او از آغاز تا پایان حیاتش با همین پرسش درگیر بوده و به شیوه‌های گوناگون به آن پرداخته و با همین پرسش تاریخ فلسفه را نیز نقد و بررسی کرده است.
مسائل اساسی پدیدارشناسی شامل دو بخش است. هایدگر در بخش اول مشهورترین آراء فیلسوفان بزرگ و نامدار را در باب وجود نقد و بررسی می‌کند و در بخش دوم به طرح و ارائۀ دیدگاه خاص خود در مورد وجود می‌پردازد. البته بخش دوم هرچند فقط شامل یک فصل است، اما همان قسمت نیز به دلیل بحث مفصل و مبسوط هایدگر در باب دیدگاه خاص خودش به تنهایی یک سوم حجم کتاب را تشکیل می‌دهد.
از دیگر مزایای این اثر آن است که در سراسر کتاب نظریات فیلسوفانی همچون افلاطون، ارسطو، افلوطین، آگوستین، دنس اسکوتوس، توماس آکوینی، سوآرز، هابز، دکارت، لایبنیتس، کریستیان ولف، باوم گارتن، کانت، فیشته، هگل، جان استوارت میل، ویلهلم دیلتای، هانری برگسون و… در باب وجود مورد نقد و بررسی جدی و فیلسوفانه قرار می‌گیرد.
