محمد داراشکوه (1024 – 1069 قمری)، یکی از شهزادگان روشنفکر و دانشمند تاریخ اسلام و از متفکران نامی سرزمین هند است که به زبان های دری، عربی و سنسکریت چیرگی داشت. علوم معقول و منقول اسلامی و هندوئی را آموخته و از فن خطاطی و نقاشی آگاه بود و مطالعات عمیقی در تصوف اسلامی و هندوئی داشت و حاصل این مطالعات کتاب ها و رسالات متعددی است؛ از جمله: مجمع البحرین، سفینة الاولیاء، سکینة الاولیاء، حسنات العارفین، حقنامه و دیوان شعر.
کتاب حسنات العارفین که در سال 1062 هجری تالیف شده، دومین کتاب به زبان فارسی است که شطحیات عرفای متقدم و متأخر در آن گردآوری شده است. در نظر صوفیان شطحیات عبارت از کلمات و سخنانی است که در حالت سکر و بیخودی و غلبه شور و جذبه و مستی بر زبان می رفته است. از آن جا که این سخنان از درک عوام بالاتر بود، از نظر فقها و عوام کفر و زندقه به شمار می رفت. در این رساله داراشکوه سخنان و کلماتی از بزرگان اسلامی و مشایخ صوفیه درباره مسائل مختلف عرفانی مخصوصا وحدت وجود فراهم آورده و گاهی هم برای تایید اقوال مذکور از خودش و دیگران اشعاری ذکر کرده است. بخش دیگر از این شطحیات را نویسنده از عرفای معاصر خود استماع نموده است. بعضی از این شطحیات را هم عرفای معاصر او نوشته برای او فرستاده اند. در نگارش این کتاب، اسلوبی ساده و عام فهم به کار رفته و مانند اغلب کتب صوفیه عاری از تکلف و حشو و پیرایه است.
کتاب حاضر به تصحیح سید مخدوم رهین و با بهره گیری از چهار نسخه خطی تدوین شده است.