مختارنامه مجموعۀ رباعیات فریدالدین عطار نیشابوری است که خود، آنها را در این کتاب و به همین نام جمع کرده و در پنجاه باب مرتب ساخته است.
احتمالا در زبان فارسی هیچ شاعری به اندازۀ عطار رباعی خوب و مسلَّم الصدور نداشته باشد. تنوع مضامین و وسعت دامنۀ کمی رباعیات عطار امری است که باید بدان توجه کرد. شاید به لحاظ حجم رباعیات، کسانی باشند که به اندازۀ او رباعی سروده باشند، اما در میان رباعیات آن گویندگان ده یکِ این همه رباعی خوب که در مختارنامۀ عطار وجود دارد نمی توان یافت. به مناسبت همین حجم زیاد رباعیات بوده است که وی برخلاف همۀ شعرای قبل از خودش، که رباعیاتشان را در دیوان خود ثبت می‌کرده‌اند، کتابی اختصاص به رباعیات داده و برای نخستین بار این رباعیات را خود، به لحاظ مضمون تقسیم‌بندی کرده است.
درست است که عطار این رباعی‌ها را به پنجاه باب تقسیم کرده است، اما تنوع لحظه‌ها و تجارب عرفانی او به حدی است که در صد باب هم قابل مقوله‌بندی‌شدن نیست، زیرا در هر رباعی‌ای ـ منظور رباعی‌های موفق اوست ـ وی از یک لحظۀ معنوی و روحی سخن می‌گوید. تمام حالاتی که بر یک عارف آگاه و سالک راه‌بین می‌گذرد، در این رباعی‌ها جلوه‌گر شده است. اضطراب عارف، شوق او، تحیر او و بسیاری حالات که کلمه‌ای خاص برای آن نمی‌توان یافت. اینها همه مضامینی هستند که در این رباعیات می‌توان دید.
ارزش این کتاب علاوه بر اینکه یکی از شش اثر مسلم عطار شاعر بزرگ تصوف ایرانی است، و علاوه بر ارزش‌های عرفانی و زبانی و ادبی‌ای که دارد، در این است که در راه خیام‌شناسی نیز از اعتبار بسیار برخوردار است، چرا که بسیاری از معروف‌ترین و زیباترین رباعی‌هایی که به نام خیام شهرت یافته، بر اساس نسخه‌های قدیمی این کتاب همگی از آنِ عطارند و انتساب آنها به خیام حداقل مربوط به دو قرن بعد از نوشته‌شدن نسخه‌های متن این کتاب است.
