افضل الدین محمد بن حسن مرقی کاشانی مشهور به بابا افضل عالمی حکیم و عارفی شاعر و دبیری فصیح بوده است که عمده عمر خود را در قرن ششم هجری گذرانده است و در اوایل قرن هفتم هجری در گذشته است. تاویل آیات و احادیث در آثار قلمش چنان فراوان است که شاید بتوان تصور کرد که از باطنیه بوده است، به خصوص که خواجه نصیر الدین طوسی در آن زمان که در دستگاه اسماعیلیات میزیسته است در رساله ای که به اسم «سیر و سلوک» منتشر شده است باطنی شدن خویش را نتیجه شاگردی در پیش یکی از تلامذه افضل الدین قلم داده است. مجموعه رسائل و مکاتیب و تقریرات و اشعار بابا افضل بواسطه فصاحت و شیرینی و ذوق و حال مخصوصی که دارد همواره مطلوب خواص بوده است و نسخی از آنها که در قرون اخیر کتابت شده است فراوان است.