از بهاء ولد، سلطان العلماء محمد بن حسین بن احمد خطیبی (وفات: 628 ه.ق)، پدر مولانا جلال الدین رومی، تا قبل از پژوهش فریتس مایر اطلاعات بسیار کمی وجود داشت. مایر که از بزرگان شرق شناسی است بهاء ولد را برای ما ایرانیان زنده کرد. به تعبیر خود مایر آنچه به این کتاب اهمیت میبخشد این است که از عرفان اسلامی نویی پرده برمیدارد که تاکنون در جای دیگری دیده نشـده اسـت. صحبت از عرفانی است که در یک کلام، فاصلۀ میان خدای همه جا حاضر و خدای متعال را از میان برمیدارد.
بهاء ولد از جمله جانشینان شیخ نجم الدین کبری بود، و چون از مردم بلخ آزار دید مجبور به مهاجرت گردید و با پسر خود جلال الدین مولوی از راه بغداد قصد سفر حج کرد. بعد از عبور از نیشابور و ملاقات عطار از بغداد گذشت و به زیارت حج نایل آمد و از آنجا به ملاطه رسید. چهار سال در آن جا اقامت کرد و سپس به لارنده _ از مراکز حکومت سلجوقیان در آسیای صغیر _ رفت و هفت سال آنجا مقیم شد. آن گاه به دعوت سلطان علاءالدین کیقباد به قونیه رفت و به نشر فضایل و معارف عرفانی پرداخت. خود مولوی استاد اصلی خود را پدرش می‌داند.
اثر فریتـس مایـر همچنان بهترین تحقیقی اسـت که دربـارۀ پدر مولوی، بهاء ولـد، و افکار و عقاید وی انجام پذیرفته است. فریتس مایر کسی بود که نور تازه‌ای بر زوایای کمتر شناخته این وجود نورانی فراافکند و با اشـرافی شـگرف سـطح تحقیق در این حوزه را از آنچه بود بسیار بالاتر برد.
این کتاب دارای ترجمه دیگری از مهر آفاق بایبوردی، از انتشارات سروش می باشد. برای خرید این کتاب از اینجا اقدام کنید.
فریتس مایر (Fritz Meier؛ ۱۰ ژوئن ۱۹۱۲ بازل – ۱۰ ژوئن ۱۹۹۸ دورناخ) اسلام‌شناس سوئیسی بود که به خاطر آثار مهم و گسترده‌اش دربارهٔ تصوف مشهور است. او از شاگردان بارز هلموت ریتر بود و در سال 1974 از دانشگاه تهران و در سال 1992 از دانشگاه فرایبورگ دکترای افتخاری دریافت کرد. از سال 1986 به بعد عضو آکادمی علوم و علوم انسانی هایدلبرگ شد.