قرائت دین، در واقع همان قرائت متون دینی است و متون دینی را به گونه های متفاوت می توان فهم و تفسیر کرد و از همین جاست که دین قرائت های کثیر پیدا می کند. تاریخ دین گواه شکست ناپذیر و غیر قابل معارضه این واقعیت است. به نظر ما قرائت رسمی را می توان و باید تفسیر کرد. این دعوی بر این مقدمه مسلم استوار گردیده، که هر گونه قرائت دینی را می توان نقد کرد و هیچ قرائتی از این اصل عام مستثنی نیست. مفروض ما این است که تنها با نقد قرائتهای متفاوت، می توان قرائت قابل قبول از دین را انتخاب کرد. چنانکه پذیرفتن همین اصل به وضوح نشان می دهد که دعوی امکان قرائتهای کثیر از متون دینی به معنای تجویز هرج و مرج در کار فهم و تفسیر دین و صحیح دانستن همه قرائت ها و دست شستن از استدلال نیست. به صورت یک واقعیت، قرائت ها می توانند متعدد باشند ولی برای دست یافتن به حقیقت ما موظّف هستیم هر قرائتی رانقد کنیم و نقطه های ضعف و قوّت معانی و استدلال قرائت کننده را آشکار گردانیم و میزان اعتبار قرائت او را مشخص سازیم. قرائت رسمی از دین را به این سبب نقد می کنیم که این قرائت به صورت آشکاری با بحران جدّی مواجه شده و این بحران، هم به پیام رسانی دینی و هم به عقلانیت سیاسی در جامعه ما سخت آسیب زده است. انگیزه ما برای نقد این است که با نشان دادن نقطه ضعف و آسیب های این قرائت گامی در راه تصحیح پیام رسانی دینی و عقلانی سازی سیاست در جامعه برداریم.
