قرآن های عصر اموی:مقدمه‌ای در باب کهن‌ترین مصاحف به بررسی جوانب مختلف تاریخگذاری، مُصحف شناسی، نگارش، رسم‌الخط، گوناگونی کاتبان، علائم راهنمای قرائت چون وقف و ابتدا و بَسمَله، قرائات مختلف و سایر ویژگیهای کهن‌ترین مصاحف موجود قرآن می‌پردازد. در موزه های دنیا از قرآنهای دورۀ اموی برگهایی به یادگار باقی مانده است، از جمله در پاریس، صنعا، سن پطرزبورگ، قاهره (فُسطاط)، و بریتانیا. گاهی به این برگه ها مصحف گفته شده و مثلا می‌گویند مُصحف صنعا. اما نیک می‌دانیم که این مصاحف با همه قدمت و ارزشی که دارند فقط برگه‌هایی از مُصحف کامل هستند و می‌توانند احتمالا بر این دلالت کنند که روزگاری مثلا در قرن اول برگه‌هایی بیشتر در کار بوده است ولی اکنون همین مقدار در اختیار ماست.
فرانسوا دِروش در قرآن های عصر اموی: مقدمه‌ای در باب کهن‌ترین مصاحف کوشیده است تاریخگذاری روشنی از تمام تغییرات و تحولات صورت گرفته بر روی این متون ارائه دهد. او با توجه به این که به روش‌های جدید تاریخگذاری نسخه‌های خطی اعتماد ندارد و حتی با آزمایش کربن 14 و نتایج آن همدل نیست، می‌کوشد از راه ترکیبی از فنون مختلف، از جمله فنون شناخت خط، نسخه، کتیبه، با شناخت تاریخ هنر از سیر تحول رسم الخط قرآن آگاه شود و نتایج خود را در اختیار خواننده قرار دهد.
فرانسوا دِروش مورخ و نسخه شناسِ متون عربی و محقق در قلمرو مخطوطات کهن قرآنی است. او متولد 1952 در شهر متس واقع در شمال شرق فرانسه است. دروش در 1978 دیپلم مطالعات عالی (معادل دکتری) در زمینۀ مصر شناسی گرفت و یک سال بعد کارشناس نسخه‌های قرآن در کتابخانه ملی پاریس شد. پس از این، سه سال در استانبول در مؤسسۀ مطالعات آناطولی وابسته به فرانسه کار کرد. او، پس از سالها تحقیق در مهمترین مراکز پژوهشی اروپا و خاورمیانه، موفق شد مدیریت پروژۀ 5 ساله ای (2016-2021) را در در کُلژ دو فرانس دربراۀ تاریخ کتابت قرآن به دست آورد. دِروش عضو افتخاری بسیاری از مؤسسات میراث پژوهی از جمله بنیاد میراث اسلامی الفرقان در لندن است.
