فرق الشيعه نوشته ابو محمد حسن بن موسى نوبختى، كتابى است كه در آن به معرفى فرقه‌هاى شيعى كه پس از وفات پيامبر اكرم(ص) به وجود آمده‌اند پرداخته مى‌شود.
به اعتقاد نویسنده با وفات پيامبر(ص) سه فرقه پديد آمد. نوبختى اصحاب سقيفه (مهاجرين) و انصار را و نظرات آنها را در دو فرقه و فرقۀ سوم را شیعیان قرار داده است. كتاب فرق الشيعه ضمن برشمردن انشعابات مختلف شيعه، اختلافات و نظرات آنها را نيز مطرح نموده و تا حدودى به سرنوشت اشخاص نيز توجه دارد. اما نكتۀ جالب در اين كتاب، سير پيدايش عقايد خاص به خصوص در ميان شیعیان است. چنانكه دربارۀ پيدايش اعتقاد به «بداء» که در شيعه وجود دارد، مسأله امامت اسماعيل پسر امام جعفر صادق عليه‌السلام را پيش مى‌كشد. قسمت‌هاى زيادى از بحث امامت بر موضوع اختلافات شيعه و شعب آن در ارتباط با جانشينان امام جعفر صادق عليه‌السلام مى‌باشد كه منشأ پيدايش فرق زيادى در شيعه شده است.
نوبختى شش فرقه را نام مى‌برد كه در ارتباط با جانشينى امام صادق(ع) پيدا شدند و با يكديگر دشمنى مى‌ورزيدند. با شهادت امام موسى بن جعفر(ع) نيز اختلاف بر سر جانشينى امام بوجود آمد و شیعیان بنابه گفتۀ مؤلف به پنج دسته تقسيم شدند. اين اختلاف و انشعابات بر سر جانشينى ائمۀ بعدى هم روى داد و باعث پيدايش گروه‌هاى زيادى در ميان شیعیان شد. كتاب فرق الشيعه انشعابات مختلف را بعد از هر امام مطرح نموده و اصول عقايد و اختلافات آنها را گوشزد مى‌كند. به نقل از اين كتاب بعد از امام عسكری(ع) پيروان او به 14 دسته تقسيم شدند.
كتاب نشان مى‌دهد كه اختلافات سياسى بعد از رحلت پيامبر(ص) به خصوص بر سر تعيين جانشين آن حضرت، منجر به پيدايش فرقه‌هاى مختلف مذهبى شده و با گذشت زمان آراء و انديشه‌هاى مسلمانان از هم فاصلۀ بيشترى گرفت و شاخ و برگ‌هاى بسيار پيدا كرد. از آن پس بحث‌هاى سادۀ سياسى به مرور به مجادلات پيچيدۀ كلامى و فلسفى تبديل شد.
نظر به معاصر بودن مؤلف با دوره غیبت صغرا و انشعابات شیعیان در آن روزگار، این اثر از منابع دست اول در این زمینه محسوب می‌شود.
