جستارهایی در اعتبارسنجی و فهم روایات طبی مجموعه‌ای از مقالاتی است درباره گفته های منسوب به پیامبر اکرم و امامان شیعه درباره خواص طبی گیاهان و خوردنیهای دیگر. به این گفته‌ها گاهی به غلط «طب اسلامی» گفته می‌شود و در میان عامه مردم به دلیل انتسابشان به بزرگان دینی مقبولیت یافته است. برخی مقالات این مجموعه نشان داده‌اند که این روایات به لحاظ سند و اِسناد مخدوش هستند و نمی‌توان در انتساب آنها به بزرگان دینی اطمینان پیدا کرد. اما در همین مجموعه رویکرد فرهنگی به این موضوع کم رنگ است و در حد چند جمله در مقاله احمد پاکتچی بدان اشاره شده است. مراد از رویکرد فرهنگی به این احادیث به این معناست که با فرض مسلم بودن استناد این احادیث نمی‌توان عادت مرسوم در دورۀ پیامبر و امام را از مؤلفه‌های ایمان اسلامی به حساب آورد، بلکه چنین رویّه‌هایی چیزی جز آمیخته بودن پیامبر یا امام، از حیث بشری، با فرهنگی نیست که آن بزرگان در آن می‌زیسته‌اند. برای نمونه، اگر امام علی پس از کار کشاورزی و چاه کنی (دو کاری که در روایات به ایشان منسوب است) عادت داشتند که قدری زیر سایه‌ای استراحت کنند، هیچ عالم دینی فتوا نمی‌دهد که استراحت کردن پس از کار زیر سایه از سنّت است، و، بنابراین، به لحاظ فقهی مستحب. هرچند در مواردی مانند خوردن خرما به وقت افطار چنین خطایی صورت گرفته است. پوشیدن دشداشه عربی، کفش متناسب با آن دوره، خوردن خرما، و دمنوشی از گیاهان صحرایی عربستان و یمن و کوفه همه و همه از مقولات فرهنگی است و ربطی به دین و ایمان اسلامی ندارد.
از جمله محققانی که در این مجموعه مقاله دارند عبارتند از: مهدی مهریزی، رسول جعفریان، یحیی میرحسینی، محمد عطار، احمد عابدی، و امین کرباسی زاده. جای خالی این بحث در این مجموعه مقالات هست که مفهوم طب موسوم به «طب سنتی» کاویده شود. چنین طبی در کنار طب مدرن (نه در برابر آن) می‌تواند پاره‌ای از بیماریها را درمان کند و باید نظام طبابت که هدفی جز پیشگیری و درمان ندارد به طب «سنتی» هم بیاندیشد و برای بالندگی آن سرمایه گذاری کند و در عین حال از حقّه بازان و فریب دهندگان این بازار ممانعت به عمل آورد. این کتاب با حمایت مالی چند نهاد دولتی از جمله معاونت علمی ریاست جمهوری منتشر شده است.