کتاب فقه و م‍ص‍ال‍ح ع‍رفی در زمره پژوهش های بنیادی در گستره فلسفه فقه به شمار می آید و برآن است که از راه نظریه پردازی های نو و موشکافانه به پرسمان های نوپیدا پاسخ گفته و با نگرشی نوین، راهکارهایی کارآمد و سازگار با موازین اسلام ناب را ارائه داده و چالش های فراروی پژوهشگران، نظریه پردازان و دولتمردان نظام اسلامی را در این عرصه از میان بردارد.
این نوشتار با چنین رویکردی پیرامون مفهوم «مصلحت» دست به کاوش زده و به منظور روشن سازی قلمرو مفهومی و جایگاه مناسب آن در دانش فقه ضمن ارائه دسته بندی های گوناگون، آن را به عنوان یکی از مصادر تشریع اسلامی مطرح و به نقش ارزشمند آن در استنباط احکام تصریح و پیوند تنگاتنگ آن را با عرف نمایانده است و با ارائه شماری از موارد استناد به عرف در فقه شیعه و سنی در مسیر ایجاد وفاق میان آن ها گام برداشته و با این حال تلاش دارد که در ورطه اجتهاد به رأی و سکولاریزم دینی نیفتد و در نهایت با ردیف کردن چالش های فراروی نهادینه شدن «مصلحت» به عنوان مصدر استنباط حکم، درصدد ارائه راهکارهایی برای شناخت ملاک مصلحت و مرجع تشخیص دهنده آن برآمده است.
