تقیه، ابراز سخن و یا بروز کرداری بر خلاف باور و اعتقاد در شرایط بسیار ویژه است. این حالت در سیره پیشوایان معصوم و نیز اصحاب آنان بروز کرده و در روایات شیعی، منعکس شده است. از همین رهگذر به “فقه” و “دانش استنباط احکام” هم راه یافته است. اکنون و در هر زمان، فقیهان با این عنصر مهم در گستره فقه، روبرو هستند. از این رو لازم است تا جایگاه و نقش عنصر تقیه در استنباط احکام فقهی به روشنی باز شناخته شود. این اثر با طرح مباحثی همچون تعریف تقیه، تاریخچه آن، جایگاه آن در معارف اسلامی، شبهه نقش تقیه در استنباط های پیرامون آن و مباحثی از این دست، به بررسی این موضوع پرداخته است.