کتاب حاضر زندگی‌نامۀ خودنوشت سیمین بهبهانی است با یاد نگاره‌هایی از زندگی مادر او. گردش ذهن در این اثر، همزمان، به گذشته و حال و آینده معطوف می‌شود. از این رو، شنیده‌های پیش از تولد نویسنده (۱۳۰۶) و رویدادهای پس از درگذشت مادرش (۱۳۵۴) در این حسب حال، بسته به مناسبت، روایت شده است.
این کتاب رشد و تحول سیمین بهبهانی را از کودکی تا فوت مادرش عرضه می‌کند، گوشه‌هایی از تاریخ فرهنگی ـ اجتماعی معاصر ایران را از جهت روانکاوانه بازمی‌نماید و متنی در‌خور تحلیل و تفسیر را می‌آفریند. همان‌گونه که فرد در فرآیند روانکاوی‌شدن در بستری قرار می‌گیرد که گذشته تا حال را به گونه‌ای نمادین (یعنی کلامی) بازسازی می‌کند و تجربه‌های روانی گذشته را بازآفرینی می‌کند تا بتواند به تحلیل، حل‌وفصل و بازسازی آنها دست یابد، به بینشی به لایه‌های نهان ضمیر ناآگاه برسد، گذشته را تاریخی سازد و برخی ریشه‌های مسائل کنونی‌اش را در آن گذشته به‌ویژه کودکی بجوید و بیابد، این متن نیز فرا‌تر از یک گزارش زمانی، با تداعی‌های روایتگرش پیش می‌رود و در زمانی سیال، خاطره‌ها، تصور‌ها، خیال‌ها و اندیشه‌های روایتگر را در کلام بازتاب می‌بخشد و هیجان‌ها، احساس‌ها و عاطفه‌های همسو با تجربۀ روانی فرد خویش را آشکار می‌کند و کلامش پژواک آنها می‌شود.