در واپسین روزهای شهریور ماه سال ۱۳۲۰ زندانیان سیاسی همه آزاد شدند. فرمان آزادی مصدق هم در احمدآباد به او رسید. لیک پیرمردگوئی رغبتی به این آزادی نشان نمی داد. اینک خود در همان زندان می ماند. نه اینکه به زندان خو گرفته باشد؛ بل از این رو که آن را خوار شمارد. بی – نیازی درونی یک درویش ایرانی گاه او را بر آن می دارد که به ارمغانی که سلطان به او می بخشد شادی نکند و به بندی که برایش می فرستد دلتنگ نشود و اینهمه آشوب های بیرونی را با آرامش درونی خود پاسخ گوید. او از میان شکنجه هایی که گرداگردش گسترده اند، بی تفاوت می گذرد و بی آنکه سخنی گوید در برابر چشم دژخیمان رنج تازه ای به رنج های خود می افزاید. چنانچه گویی شکنجه ها را به دلخواه پذیرفته است.