نویسنده در مقدمه کتاب حاضر، به انگیزه خود از تألیف این کتاب اشاره کرده است:
«بعد از سال های سال می خواستم چند مجموعه از شعرهای خودم را چاپ کنم و در اندیشۀ نامگذاری آن مجموعه ها بودم، دربارۀ یکی از آن مجموعه ها به تناسب حال و هوایش، فکر کرده بودم -با توجه به یکی از ابیات عطّار- نام “زبور پارسی” را انتخاب کنم، دیدم که این کمان به بازوی من و امثال من نیست، حدّ من و معاصران من و بزرگ تر از معاصران من هم نیست. این نام برازندۀ شعر او و امثال اوست که در تاریکی قرون وسطی تابناک ترین اندیشه های بشری را در تاریخ الهیّات عرفانی جهان، عرضه داشته اند و تجارب روحانی ایشان، زیباترین تأملاتی است که انسان در تاریخ این گونه اندیشه ها و تجربه ها آزموده است. از آن کار منصرف شدم و اندیشیدم که چه مانعی دارد که برگزیده ای از غزلیات و رباعیات او را با مقدمۀ مختصری در باب او و شعرش با همین نام برای جوانان منتشر کنم.
در تعلیقات کتاب، گاه با دلایل تاریخی و گاه با دلایل عرفانی و یا سبک شناسی، نظر داده ام که این غزل شاید از عطار نباشد. ممکن است خوانندگان به ما اعتراض کنند که وقتی در انتساب غزلی به عطار تردید هست چرا آن را باید درین کتاب آورد؟ در پاسخ چنین پرسشی باید گفت: ما به هیچ روی قصد تصحیح انتقادی دیوان عطار را نداشتیم. آن چه در چاپ استاد دکتر تقی تفضلی آمده به عنوان دیوان او تلقی کردیم و این انتخاب بر اساس آن چاپ فراهم آمده است، ولی از اظهارنظرهای انتقادی از دیدگاه سبک شناسی و یا تاریخ عرفان امتناع نکردیم. یکی برای توجه دادن جوانان به این گونه مباحث و چشم اندازها بود و دیگر برای یادآوری این نکته که با همه اهمیتی که این گونه چاپ ها دارد، جای تصحیح انتقادی بر اساس روش های علمی و با مبانی تاریخ اندیشه های عرفانی و اصول سبک شناسی هنوز باقی است.»
