سیری در زندگی و آثار ابوالحسن صبا
اگر همۀ ما، همان طور که از کودکی حساب و هندسه را فرا می‌گيريم، موسيقی را هم به عنوان درسی جدی و با اهميت می‌آموختيم، پس از مدتی در می‌يافتيم که موسيقی چيست و به درستی به تفاوت ميان هنرمند و بی‌هنر، استاد و غير آن پی می‌برديم. ولی وقتی حس شناخت واقعی موسيقی در مردم وجود نداشته باشد، نمی‌توان کار زيادی را به انجام رساند. هر اقدامی بايد بنيادی باشد و در آن صورت است که نتيجه‌اش منطقی خواهد بود. برای تداوم ارزش‌های صبا نيز بايد اجتماع مستعد باشد.
زنده‌ياد ابوالحسن صبا (1282-1336) عاشق بود و به گونۀ ديگری غير از شيوه‌ای که ما هستيم زندگی می‌کرد و سال‌هاست در موسيقی ما شخصيتی همچون او ظهور نکرده است. صبا گذشته از اینکه نوازندۀ بی‌بدیل در سه‌تار، سنتور و ویلن بود، از نظر تنوع رشته‌های تعلیم موسیقی و شناسایی موسیقی ایرانی، حقی بزرگ بر گردن موسیقی دارد. صبا علاوه بر اینکه ادبیات کلاسیک ایران را به خوبی می‌شناخت، زبان انگلیسی را نیز خوب می‌دانست و از ادبیات جدید ایران نیز اطلاع داشت. این موسیقیدان بزرگ، آثار نیما و هدایت را می‌خواند و با «نیما و شهریار» روابط نزدیک داشت. او با شهریار از ایام جوانی دوست بود. این دوستی تا پایان عمر او دوام داشت و در زمان مرگ نیز شهریار بر بالین او حضور داشت. استاد ابوالحسن صبا پس ار سال‌ها کوشش و پرورش شاگردان فراوان، در 1336 و به علت ناراحتی قلبی در سن 55 سالگی چشم از جهان فروبست و در قبرستان ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.
کتاب حاضر دربردارندۀ مقالاتی پیرامون زندگی و آثار استاد ابوالحسن صباست که به قلم شاگردان، دوستان، خانواده و دوستداران وی نگاشته شده است.
