کتاب ” فراگیری زبان فارسی” نخستین کتابی است که درباره فراگیری زبان فارسی بر پایه دیدگاه زبانشناسی منتشر می گردد. کتاب مذکور حاصل حدود 10 سال مطالعه فشرده مولف درباره زبان کودک است و کاندیدای جایزه جشنواره فارابی نیز بوده است. این کتاب به قلم دکتر رضا مراد صحرایی، عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی نگاشته شده و از سوی انتشارات دانشگاه علامه منتشر گردیده است.
نویسنده در مقدمه کتاب اینگونه می نویسد:
اين كتاب دو هدف را دنبال مي كند. يكی، بررسي ديدگاه ها و فرضيه های زايشی فراگيری زبان است و ديگری، مطالعة فراگيری زبان فارسي و انطباق داده ها و شواهد آن با ايده ها و مبانی زبان شناسی زايشی و فرضيه ها ی منبعث از آن. از ميان نظريه ها ی موجود، نظريه زايشی تنها نظريه ای است كه در سير پژوهشی خود، انگاره ای برای تبيين فرايند فراگيری زبان پيشنهاد نموده است. اين انگاره، كه عمدتاً ريشه در آراء خردگرای دكارتی دارد، بر وجود يك بن مايه ذاتی پيشينی براي فراگيری زبان تأكيد نموده و كودك را از آغاز مجهز به ابزار زبان آموزی می داند. مطابق انگاره زايشي فراگيری زبان، وجود دستور جهان شمول، به عنوان دانش پيشينی اتی زيستي، پيش فرض زبان آموزي است و سراسر فرايند رشد زباني كودك تحت كنترل و نظارت اين دستور است. ماهيت دستور جهان شمول و نحوه بازنمايی آن در دستور كانونی و نهايتاً تجلّی آن در دستور زبان مقصد، چندان بر ما روشن نيست. مطالعه زبان كودك از اين جهت اهميت دارد كه زوايای مختلف اين موضوع را روشن می كند. كشف زوايای مختلف زبان آموزی كودك مقدمه مهمی برای شناخت خود انسان است و اساساً فلسفه مطالعه زبان و نحوه فراگيری آن نيز به همين نكته بر می گردد.