با اینکه ناصرالدین شاه در عرصه مملکت داری بسیار نالایق بود ولی باید اذعان داشت وی احساسی لطیف و اندیشه های نازک داشت و اگر در حیطه هنر و ادب گام می زد، شهرتی بسزاتر از پادشاهی خود داشت. او شعر می سرود، نقاشی می کرد و به هنر و ادب عشق می ورزید. وی داستانی کوتاه به سبک فرنگیان آن دوره نگاشته که برای زمان خود قابل توجه است. این داستان در سال ۱۲۸۹ ق نگاشته شده و نسبت به داستان های کوتاه امروزی جذاب و گیرا نیست ولی ارزش هایی دارد که داستان کوتاه امروز از آن بی بهره است. از سویی اثری ارزشمند و تاریخی و میراثی فرهنگی است.