از بین مدارکی که از عهد باستانی ایران به جا مانده است مهم تر از همه کتاب اوستاست و خصوصا بخشی از آن که به نام «نصوص عتیق اوستایی» می خوانیم و شامل گاهان زردشت و یسن هفت ها و برخی اذکار زردشتی است. اهمیت این کلام قدیم از آنجاست که معارف ژرفی در طی حروف آن به ودیعه نهاده شده است. این معارف که در عهد تفکر اسلامی مورد توجه و استقبال فیلسوف بزرگ اشراقی شهاب الدین یحیی سهروردی واقع شد از رنگ و بوی ویژه ای برخوردار است و بدیهی است که جستجو گران جاویدان خرد از این گل پرطراوت معنوی که ثمره شهود و کشف فرزانگان قدیم ایران زمین است صرف نظر نتوانند کرد.