كتاب تاریخ ایران نوشتۀ سایکس نمونه‌اى از تاريخ نگارى استعمارى است و به رويدادهاى گذشتۀ اين سرزمين از دوران باستان تا 1930م مى‌پردازد و همۀ دوره‌هاى تاريخى را از قديم‌ترين روزگاران تا زمان معاصر بر پايۀ روايت‌هاى مورخان شرق و غرب و آثار كشف شده در بر دارد و از اين رو، مى‌توان آن را جامع‌ترين و كامل‌ترين نوشته در اين زمينه دانست.
شيوه تاريخ نويسى سايكس، تازه است؛ زيرا وى در شرح حال شاهان و وضع دربارهاى آنان، از آوردن افسانه‌ها و خطابه‌هاى تاريخى و چيزهايى مانند آنها كمابيش خوددارى مى‌كند و بيشتر به نقل رويدادهاى برجسته و مهم روزگار آنان مى‌پردازد. افزون بر اين، گاهى به انگيزۀ بهره گيرى عملى از تاريخ، ميان حوادث رابطه‌اى معنوى اثبات مى‌كند و با توجه به اينكه خودش از كارشناسان نظامى جنگ آزموده بوده است، به رغم بيشتر تاريخ نويسان كه به رويدادهاى خرد جنگى نپرداخته‌اند، آيين صف آرايى، چاره انديشى‌هاى نظامى، طرز حملات و به كارگيرى جنگ‌افزارهاى گوناگون را شرح مى‌دهد و علل شكست‌ها و پيروزى‌ها را روشن مى‌سازد. از ديگر ويژگى‌ها يا تازگى‌هاى كتاب، مباحث ادبى، فنى و اجتماعى آن است.
اگرچه نويسنده در ذكر خوبى‌ها و ويژگى‌هاى برجسته ايرانيان مى‌كوشد، از نقد صريح كمبودها و عيب‌هاى آنان به ويژه رفتار طبقه‌هاى بالا و حكومت‌هاى ناصالح و دولت‌هاى خودسر، پرهيز نمى‌كند.