کمال الدین بهزاد نه تنها وارث سنتی شگرف، که خود نوآوری بزرگ بود. تأثیر بهزاد بر نقاشی ایرانی کم نظیر و شاید با صراحت بتوان گفت بی نظیر است. نوآوری های بهزاد در نقاشی ایرانی به ویژه در نوع ارتباط آن با عرفان و حقیقت، ادبیات، طبیعت و واقعیت چنان بدیع بود که همتایی برای آن نمی توان تصور کرد.
این تربیت یافته مکتب عرفانی جامی و حمایت شده مدیریت با صلاحیت امیرعلیشیر نوایی، به چنان شکوفایی درخشانی رسید که شهره زمان خویش گردید. او نه از کاربرد تجربه گذشتگان ابایی داشت و نه از ابداع خوفی. هنرش تداوم سنی پویا بود که همواره در جهت تعالی و شکوفایی گام می نهاد. ایجاد تعادل میان میراث گذشتگان و جذبه های دوران خویش جز با نظریات عمیق و دانشی گسترده امکان پذیر نبود. تنها با چنین ژرفای نگرشی بود که بهزاد توانست معادلات جدیدی را میان نقاشی و هنرهای دیگر، نقاشی با ادبیات، نقاشی با عرفان و نقاشی با جامعه برقرار کند. او هنرمندی جسور بود که برای آموختن به پیشینه فرهنگی ایران اکتفا نمی کرد و هر کجا هنری برجسته می یافت، از آن حصه و برخه ای بر می گرفت؛ چه این هنر چینی باشد چه اروپایی.
به دلیل شخصیت والای این هنرمند برجسته ایرانی، فرهنگستان هنر جمهوری اسلامی ایران همایشی برای بزرگداشت او در برنامه خویش قرار داد و بدین منظور علاقه مندان بهزاد و هنر او را از اقصای عالم و ایران فراخواند. این همایش در سال 1382 همراه با یکی از باشکوه ترین نمایشگاه های مربوط به نگارگری معاصر ایران برگزار گردید.
این کتاب مشتمل بر بخشی از مقالات پژوهشی نویسندگان ایرانی و خارجی است که برای عرضه در این همایش تدوین شده است.