خارجیانی که ظرف تقریبا دویست سال اخیر بر حسب اتفاق در ایران زیسته اند، یا از ایران گذشته اند، مجذوب شکل نمایشی فوق العاده ای بوده اند به نام تعزیه (تعزیت) یا «شبیه». این مجذوبیت در واقع از سده شانزدهم آغاز می شود که سیاحان اروپایی و اروپاییان مقیم ایران، نوشتن گزارشهای مفصل از نمایش شکوهمند و پیوسته رو به رشد یادکرد واقعه غم انگیز کربلا در محرم هر سال را آغاز کردند.
از نیمه سده نوزدهم کوششهایی برای مطالعه پدیده تعزیه، تنها نمایش بومی جهان اسلام، به عمل آمد. ولی با وجود علاقه کسانی چون «کنت دوگوبینو» یا «مثیو آرنلد» به این شکل از تئاتر، تعزیه در مجموع برای کارشناسان نمایش و تئاتر تقریبا ناشناخته مانده است. تعزیه حتی در کشور خود، ایران، در جریان سده بیستم از جانب بسیاری کسان مورد توجه قرار نگرفت و آیینی فاقد ارزش و نمایشی خام تعبیر شده است.
جشن هنر شیراز در تابستان 1355ش، به منظور جبران این نقص و در عین حال نجات تعزیه از نسیان، همایش بین المللی تعزیه را به مدیریت فرخ غفاری تشکیل داد. با توجه به پیچیده بودن موضوع، نه تنها دست اندرکاران تئاتر نظیر کارگردانان، تهیه کنندگان، منقدان، و کارشناسان، بلکه مردم شناسان، موسیقیدانان، تاریخ نگاران، جامعه شناسان و نویسندگان تاریخ هنر از چندین کشور برای تبادل نظریات و اطلاعات گرد هم آمدند.
این کتاب ثمره کوشش های آن کنفرانس است. مقالاتی که در این کتاب آمده اند، پیدایش مراسم سوگواری ماه محرم را تا سطح نمایش و تئاتر کامل ردیابی می کنند. بخشهایی از کتاب، پژوهش هایی هستند برای یافتن ریشه های ماقبل اسلامی تعزیه، در حالیکه سایر بخشها تعزیه را با نمایشهای قرون وسطایی مصایب حضرت مسیح در اروپا مقایسه می کنند یا برگزاری تعزیه امام حسین (ع) در کشورهای همجوار ایران -ترکیه، شبه قاره هند و پاکستان- را شرح می دهند.