سفال ایران در دوران اشکانی

حکومت پانصدسالۀ دورۀ اشکانی مناطق گسترده‌ای از قارۀ آسیا را در بر می‌گرفت. در این دوره عوامل متعددی چون مرزهای وسیع در غرب و شرق و ارتباط اقتصادی با کشور چین شیوۀ سفالگری ایران را وارد مرحلۀ نوینی کرد که سفالگری دورۀ اشکانی می‌باشد.
گرچه آگاهی از محوطه‌ها و شهرهای اشکانی که ساخت ظروف سفالین در آن مراکز رواج داشته، در مراحل ابتدایی است، بررسی‌های نیم قرن گذشتۀ باستان‌شناسان و محققان در شهرهای معروف زمان اشکانیان از جمله چغامیش چغازنبیل، نسا، صد دروازه، دورادروپوس، قومس، حاشیۀ دریای خزر، دشت گرگان، مسجدسلیمان و دیگر شهرها تا حدودی شیوۀ سفالگری دوره اشکانی را مشخص کرده است. همچنین تحقیقات سال‌های اخیر که در شهرهای باستانی چون کنگاور، گیلان، سیستان، بسطام، تپه یحیی و حاجی‌آباد به عمل آمده، به آگاهی در این زمینه افزوده است.
سفال‌های مکشوفه از نواحی نامبرده شده، نشان می‌دهد که سفالگری دورۀ اشکانی در مراکز مهم سیاسی آنان مانند ایران، عراق، سوریه و دیگر محوطه‌ها یکسان نبوده و هر یک دارای خصوصیات و ویژگی‌های گوناگون است.