استان چهارمحال و بختیاری یکی از کم شناخته شده ترین مناطق فلات ایران از نظر باستان شناسی است. آنگونه که پیشینه پژوهش های باستان شناختی در ایران نشان می دهد مناطقی همچون غرب و جنوب غرب کشور از اواخر سده نوزدهم میلادی به بعد مورد توجه و اکتشاف محققان غربی بوده است. در دهه های 1340 و 1350 که اوج پژوهش های باستان شناختی ایران در پیش از انقلاب به شمار می رود، تنها پژوهشگری که فعالیت های خود را در منطقه کوهستانی بختیاری متمرکز کرد آلن زاگارِل، نویسنده کتاب پیش روست.
در حقیقت کتاب حاضر جوهره‌ی توصیفی – تحلیلی چهار فصل پژوهش میدانی باستان شناختی وی در منطقه بختیاری در دهه ۱۹۷۰ است. او در این پژوهش ها تمرکز اصلی خود را بر بررسی های باستان شناختی گذاشت ولی در دو محوطه قلعه رستم و قلعه گِلی، هر دو در نزدیکی لُردگان گمانه زنی هایی با مقیاس کوچک نیز انجام داد.
این کتاب همراه با گزارش های مقدماتی پیشین وی، تنها منابع منتشر شده درباره باستان شناسی این بخش از زاگرس به شمار می آیند و برای آن دسته از باستان شناسان علاقمند به نقش کوچ نشینان در بر هم کُنش های فرهنگی سودمندند.
