چنین گفت ابن عربی

فراخواندن ابن عربی از این روست که شاید بتوان در تجربه‌های او چیزهایی یافت که بتواند الهام‌بخش پاسخ‌هایی باشد برای دشواری‌هایی که در جهان امروز با آن روبه‌رو هستیم.
تجربۀ معنوی ـ عرفانی، خاستگاه و سرچشمۀ تجربه‌های هنری ـ موسیقی، ادبیات و دیگر هنرها ـ نیز هست و از این‌روی چارچوبه‌ای است که هم دین و هم هنر را در خود دارد. و همین‌هاست راز اهمیت فراخواندن و به صحنه آوردن ابن عربی در همۀ جهان امروز؛ چنانکه در جهان اسلام نیز به دلیل سلطه و سیطرۀ پاره‌ای از رویکردها و دیدگاه‌ها و اندیشه‌های سلفی در سی‌سالۀ پایانی سدۀ بیستم، به صحنه آوردن ابن عربی و بازگرداندن دوبارۀ او از حاشیه به متن، هیچ اهمیت کمتری ندارد. از سوی دیگر اندیشۀ ابن عربی چهرۀ دیگری از معنویت اسلام و مفهوم جهاد که سخت آن را زشت و تحریف شده فرانموده‌اند پیش روی خوانندۀ غیر مسلمان می‌نهد.
اهمیت اندیشۀ ابن عربی از این‌روست که پختگی و پروردگی اندیشۀ اسلامی را در حوزه‌های گوناگون فقه، الهیات، فلسفه، تصوف، تفسیر قرآن، علوم حدیث، علوم بلاغت، لغت و … به نمایش می‌گذارد. از این دیدگاه، بررسی و پژوهش [آموزه‌ها و اندیشه‌های] او، چشم‌اندازی از اندیشۀ اسلامی در سده‌های ششم و هفتم هجری (یازده و دوازده میلادی) را پیش چشم می‌گذارد؛ و از دیدگاهی دیگر، شیخِ اکبر محیی‌الدین ابن عربی، پل پیوند و همزۀ وصلی است میان میراث جهانی و میراث اسلامی. و از این دیدگاه، میراث ابن عربی نموداری است از پیوند زنده و خلاق با میراث جهانی روزگار او، چه فرهنگ دینی مسیحی و یهودی و چه فرهنگ فکری و فلسفی. نشان این پیوند شیفتگی‌ای است که او در بهره‌گیری از اصطلاحات گوناگون برای بیان مفهومی یگانه از خود نشان می‌دهد. البته اهمیت ابن عربی به عنوان پل و پیوند، تنها همین نیست که او میراث انسانی روزگار خویش را به‌ خوبی می‌شناخته و آن‌ها را در پی‌ریزی و به‌پاسازی کاخ برافراشتۀ فکری و فلسفی خویش به کار گرفته است، که افزون بر این، به همین اندازه در بازسازی میراث انسانی، از راه اثرگذاری کارا و خلاقش در آن نقش داشته است.