س‍ی‍ن‍م‍ای‌ م‍ردم‌ ش‍ن‍اخ‍ت‍ی‌ ای‍ران‌: ن‍ق‍دی‌ ب‍ر ق‍وم‌ پ‍ژوه‍ی‌ در س‍ی‍ن‍م‍ای‌ م‍س‍ت‍ن‍د ای‍ران‌

سینمای مردم شناختی ایران، عنوان کتابی از همایون امامی، به ارتباط میان دو حوزه ی سینمای مستند و مردم نگاری و قوم شناسی می پردازد. سینمای مردم شناسی که با کوشش های نادر افشار نادری در ایران آغاز شد، از جمله حوزه هایی از سینماست که در کشوری چون کشور ما با تاریخ شفاهی غنی و اقوام بسیار حاضر در جغرافیاهای متنوع آن، بسیار جای کار و بررسی دارد.
مطالعات قوم نگارانه که علمی جدید به حساب می آید، به مرور زمان از نیمه ی دوم قرن نوزدهم گسترش می یابد و جایگاهی آکادمیک به عنوان رشته ای مجزا در دانشگاه های اروپایی و آمریکایی می یابد. این مطالعات در ایران در بسیاری از دوره ها و کتب هم چون اوستا، آثار حماسی، طنزها، سفرنامه نویسی ها، در دوران مشروطه و… وجود داشته است. در سال 1316 موسسه ی مردم شناسی ایران تاسیس می شود و نهادهای دیگری نیز پس از آن هم چون “اداره ی فرهنگ عامه” و “مرکز پژوهش های مردم شناسی” به وجود می آیند. پس از انقلاب نیز فعالیت های مرکز مردم شناسی به سازمان میراث فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد منتقل می شود که در حال حاضر در قالب “پژوهشکده ی مردم شناسی” به حیات خود ادامه می دهد و کتاب های بسیاری در این زمینه به انتشار رسانده است. کتاب “سینمای مردم شناختی ایران” پژوهش و تحقیقی است که توسط این موسسه و در ارتباط بین دنیای مستند و مطالعات مردم شناسانه و قوم نگارانه شکل یافته است. در این کتاب ما نقد و بررسی آثار سینمایی مستند مردم شناختی ای چون “قنات / عبدالحسین بقاییان / 1370″، “آستاره / محمدرضا شریفی / 1380″، “سخن سنگ / محمدرضا گوهری / 1370” و… ، و هم چنین آثار برجسته ای چون علف، سرود دشت نیمور، تاراز، بلوط و… را مشاهد می کنیم.