اطلاعات تاریخی نظام‌مند درباره صوفیه و طریقتهای صوفی در ایران از عصر صفوی تا اوایل دورۀ پهلوی را در این کتاب می‌توانید بیابید؛ از صفی الدین اردبیلی مؤسس طریقۀ صفویه گرفته تا جریانهایی مثل حروفیه، نقطویه، و مُشَعشَعیه. این کتاب به این سؤال کلیدی هم پاسخ می‌دهد که چه شد که نقطه آغاز پادشاهان صفویان با تصوف و عرفان بود ولی یکباره به تشیع فقهی رو آوردند، عالمانی شیعه را از لبنان و به خصوص منطقه جبل عامل به ایران دعوت کردند، و در نهایت نهاد رسمی شامل لباس رسمی برای روحانیت شیعه درست کردند و، در برابر عناوین و مقامات روحانیون حکومت عثمانی، القابی و جایگاههایی چون شیخ الاسلام، صدر، قاضی القضاة برساختند. پس از این به دشمنی با صوفیه هم برآمدند.
تاریخ جریانهای دیگر صوفیه در عهد قاجار مانند اویسیه، نوربخشیه، قادریه، و دیگر طریقتهای کمتر شناخته شده در این کتاب مرور شده است. در فصل چهارم با عنوان «حلقۀ عرفانی نجف»، نویسنده به زندگی و آرای فقیهان عارفی چون سید بحرالعلوم، سید علی شوشتری، ملاحسینقلی همدانی، میرزا جواد آقا تبریزی، سید احمد کربلایی، و سید علی قاضی طباطبائی پرداخته است.
محمود رضا اسفندیار اکنون دانشیار دانشگاه آزاد اسلامی در رشته عرفان و ادیان است و به صورت پاره وقت با بنیاد دایره المعارف اسلامی (دانشنامه جهان اسلام) به عنوان مسئول شاخۀ جریانهای تصوف در آسیای جنوب شرقی (کشورهایی مانند مالزی، اندونزی و تایلند) همکاری می‌کند.
