تاریخ نان در ایران ۹ فصل دارد: «منشأ نان»، «پخت نان»، «آماده‌سازی خمیر در نواحی روستایی»، «روشهای پخت نان»، «پخت نان‌های شهری»، «انواع نان»، «ابعاد معنوی و غیرمادی نان»، «نان روزانه یا رزق» و «نان، تحلیل رزق».
از جمله مباحث این کتاب چگونگی آماده سازی خمیر در مناطق روستایی و در میان ایلات عشایر به همراه مروری کلی بر تکنیک‌ها و روشهای پخت نان است. دو روش اصلی پخت نان در ایران عبارتند از پخت در خاکستر و زغال داغ یا درون تنور. ویلم فلور، (Willem Marius Floor) محقق در زمینۀ تاریخ اجتماعی ایران، در این کتاب به چگونگی پخت نان در شهرها هم پرداخته و به خصوص در فصل ششم، انواع مختلف نان و برخی از روشهای پخت نان از گذشته تا به حال در ایران را بررسی کرده است. فلور در این بررسی شیوه‌های پخت نان‌های مختلف از جمله نان‌های لواش، سنگک، تافتون، بربری، نان‌های شیرین و نان‌های کماج و انواع دیگر را بررسی می‌کند.
هر کس تجربۀ مسافرت خارجی داشته باشد می‌داند که ایران یکی از بهترین نانها را دارد و نان برای غالب ایرانیان مهاجر یکی از عواملی است که یاد آن دلتنگی در غربت را افزایش می‌دهد. از این روست که در بعضی شهرها مثل تورنتو و کالیفرنیا ایرانیان مقیم به پخت نان سنگک هم رو آورده‌اند تا شاید کمی از آن دلتنگی بکاهند. فلور در فصل هفتم تصویری کلی از جنبه‌های اجتماعی و معنوی نان در جامعه ایران و در فصل هشتم به اهمیت نان برای مردم ایران پرداخته است.
در بخشی از تاریخ نان در ایران می‌خوانیم: «… نان فقط یک غذا یا تنها یک نشانه از تمدن نبود، بلکه به معنای واقعی، خوراکی شایسته خدایان بود. از این‌رو نان را به‌عنوان نشانه‌ای از پرستش و ستایش، به خدایان خود پیشکش می‌کردند.»
