تحلیل زندگی و آثار محمد‌علی جمال زاده
قصه گویی سابقه دیرینه ای در فرهنگ ایران دارد، اما داستان کوتاه نوع ادبی تازه ای است که پیشینه آن به سال 1300 شمسی و زمانی بر می گردد که محمد‌علی جمال زاده مجموعه یکی بود یکی نبود را به چاپ سپرد. او از این رو آغازگر است که توانست، از طریق آمیختن هنر قصه سرایی شرقی و قصه گویی شفاهی با صناعت داستان نویسی غربی، طرحی نو در اندازد و داستان های واقع گرایانه ای پدید آورد.
جمال زاده از بنیان گذاران نثر داستانی جدید فارسی و یکی از مشهورترین نویسندگان ایرانی در جهان است؛ و چون به نوشته های خود روحی ایرانی می دهد، به عنوان بومی ترین نویسنده ایرانی شناخته می شود. او از نخستین نثرنویسانی بود که مواد آثار خود را به وضوح از قصه ها و شیوه محاوره عامه گرفت.
نوشته های جمال زاده بسیار چاپ شده است. اما هنوز جای یک بررسی دقیق از آنها خالی است. نام آثارش، بیشتر از آنکه خوانده شود، بر سر زبان هاست. جمال زاده را باید خواند. برخی از بحث هایش هنوز مطرح اند و می توان بسیاری از چهره ها و طبایع اکنونیان را در میان آدم های داستان هایش یافت.
با توجه به اینکه درباره جمال زاده زیاد نوشته شده، اما او زیر سایه سنگین هدایت، چنانکه باید و شاید، دیده نشد. چیرگی نوعی گرایش ایدئولوژیک بر فضای نقد ادبی سال های قبل از انقلاب نیز مزید بر علت شد. چنین است که برخی بی آنکه همه آثارش را خوانده باشند، کار ادبی او را داوری کرده اند و در واقع به تکرار گفته های پیشینیان درباره او پرداخته اند. از این رو در این کتاب، ضمن بررسی آثار داستانی نویسنده، خلاصه ای از مضمون، طرح و پیرنگ همه رمان ها و داستان های کوتاه او را ارائه می دهیم. می کوشیم داستان هایش را در چشم اندازی گسترده توصیف کنیم و تصویری کامل از آنها فراهم آوریم؛ و در نهایت، گلچین و منتخب خود را از آثار او به دست دهیم.