زیر نور ماه روایتگر زندگی طلبۀ جوانی است به نام «سید حسن» كه بنا دارد لباس روحانیت بپوشد. درحالی‌كه هم‌دوره‌ای های او بدون هیچ دغدغه‌ای درصدد تهیۀ عبا، قبا و عمامه هستند، سید حسن در رابطه با راهی كه رفته و ادامۀ آن به خصوص در این شکل و شمایل جدید دچار تناقض‌هایی شده است و از پوشیدن این لباس سرباز می‌زند، ولی به احترام پدرش لباس را تهیه می‌كند. فیلمنامه‌نویس و کارگردان به جنس تناقض‌های سید حسن اشاره ای نمی‌کنند و تا پایان فیلم هم چیزی دستگیر بیننده از این جهت نمی‌شود. در همین حال و هوا، پسر بچۀ دستفروشی به نام «قاسم» لباس‌های سید حسن را می‌دزدد و او با رفتن به دنبال او با فقر و فلاكت انسان‌هایی آشنا می‌شود كه با قاسم زندگی می‌كنند و با آنها ارتباط برقرار می‌كند و به گمانش خدمت به خلق بهتر از مسیری بود که در صدد پیمودنش بود. در یک صحنه از زیر نور ماه که یکی از همین فقرای دوست قاسم و ساکن منطقۀ حاشیه‌ای بالای شهر تهران، زیر پل ولایت (اتوبان نیایش، بعدها هاشمی رفسنجانی)، دچار کمر درد می‌شود، سید حسن از پارچۀ عمامه به‌عنوان شال کمر استفاده می‌کند تا درد او را کمی تسکین دهد. استفادۀ مؤثری از پارچه‌ای که هیچ شائبۀ ریاکاری در آن نیست. شاید این برای اولین بار در تاریخ نهاد روحانیت است که در فیلمی تصویری از مواجهۀ عرفی با لباسی که مقدس انگاشته می‌شود به نمایش در می‌آید.
سید حسن سرانجام به حوزه بازمی گردد و در «زیر نور ماه» قانع می‌شود که لباس روحانی‌اش را بپوشد. با همین لباس سپس به دنبال قاسم می‌رود كه در كانون اصلاح و تربیت به سر می‌برد. سید حسن زندگی جدید را آغاز می‌كند و کارگردان همچنان تصویری و روایتی برای بیننده از جنس آن دغدغه‌ها و از چگونگی حل آنها ندارد. ژانر فیلم اجتماعی اخلاقی است و اشاره‌ای ناقص هم به نظام آموزشی و تربیتی روحانیون شیعی دارد.