شوپنهاور در دوران اقامتش در برلین، تا قبل از تلاش ناکامش در رقابت با هگل برای ایراد درس‌گفتارهایی هم‌زمان با کلاس‌های هگل و تا زمان فرار ناگزیرش از شیوع وبا در پایتخت دولت پروس، تمایل زیادی به تدوین رساله‌های کوچک و کم‌حجم نداشت، جز رساله «هنر همیشه برحق‌بودن» که آن‌هم در زمان حیاتش منتشر نشد. بااین‌حال شوپنهاور در دوره اقامت در برلین، یادداشت‌هایی فراهم کرده بود و قصد داشت از آنها در تدوین کتابچه راهنمایی درخصوص آموزه خوشبختی بهره ببرد.
او سرانجام پنجاه قاعده زندگی تنظیم کرد با هدف سوق‌دادن زندگی فرد به سمت سعادت و خوشبختی. کتاب هنر خوشبختی مجموعه‌ای است از قطعات تاکنون منتشرنشده از شوپنهاور. البته شوپنهاور در فصل پنجم «گزین‌گویه‌هایی در باب حکمت زندگانی» از این قطعات استفاده کرده و در همان‌جا از هنر خوشبختی به‌اختصار با عنوان «اندرزها و اصول راهنمای کلی» یاد کرده است. منبع این دست‌نوشته‌ها دو دسته‌اند: یا از خلال دست‌نوشته‌هایی استخراج شده‌اند که در سال‌های مختلف با تلاش افراد مختلف منتشر شده‌اند یا از میان آثاری که تاکنون هرگز منتشر نشده‌اند و کماکان در آرشیو شوپنهاور محفوظند.
این پنجاه قاعده زندگی به‌عنوان قواعد و اصول زرین به شیوه فرانسوی‌ها تدوین و فرمول‌بندی شده است؛ یعنی شامل تأملات و اندیشه‌هایی است که حجم آن کمی از گزین‌گویه بلندتر است و در قالب دستورالعمل، حاوی رهنمودها یا راهکارها و توصیه‌های تربیتی است و هریک به سهم خود شامل یک برهان فلسفی-اخلاقی است. مثلا قاعده ششم می‌گوید: «آگاهانه دست به کاری بزنیم که در توانمان است و آگاهانه بار رنجی را بر دوش بکشیم که ناگزیر به ما وارد می‌شود. نباید آن‌طورکه می‌خواهیم بلکه باید آن‌طورکه می‌توانیم زندگی کنیم.»
