معروف است که شوپنهاور فیلسوفی رک‌گو و صریح بود. شاید یکی از صریح‌ترین فیلسوفان تاریخ. زمانی که می‌خواست در مورد کسی یا اندیشه‌ای داوری کند، داوری خود را با صراحت و برندگی تمام ابراز می‌کرد. او در خلال بیان نظرات خود حتی به ناسزاگویی، رنجاندن، لیچارپرانی و توهین به موضع بحث مقابل خود می‌پرداخت و مهم نبود که طرف پرخا‌ش‌های او چه کسی یا چه مفهومی باشد. گاه هدف حملات او فیلسوفانی مهم چون هگل، فیشته و کانت بودند و گاه استادان صاحب کرسی وقت، گاه موضوعات کهن تابوآلوده‌ای مانند مسیحیت، یهودیت، کتاب مقدس و گاه مؤسسات مهم فلسفی زمانه‌اش همچون دانشگاه‌های بزرگ آلمان آن زمان یا حتی فراتر از آن، گاه آکادمی سلطنتی دانمارک یا حتی زبان فرانسه، نژاد آلمانی و نظایر آن. خلاصه در آثار او هیچ‌کس و هیچ مفهومی از گزند زبان تند او در امان نیست.
کتاب هنر رنجاندن مربوط است به این بخش از زندگی فلسفی و رفتار خاص شوپنهاور که در آن تمام تندخویی‌ها و حملات تند و تیز این فیلسوف تندمزاج جمع شده است. گلچین گزاره‌های مختلفی که در این کتاب جمع شده، مجموعه متنوعی است از عبارات آشکارا زخم‌زننده علیه ایدئالیست‌های آلمانی و سایر فیلسوفان معاصر او، ناسزاها به افکاری که در نظرش نادرست‌اند، از حق وراثت تا انجمن حمایت از حیوانات و همچنین داوری گزاره‌هایی که در زمره ماهیت و بنیان فلسفه شوپنهاور قرار می‌گیرند.
این اندرزها در خواننده واکنش‌های مختلفی را برمی‌انگیزد. مع‌الوصف، شوپنهاور هنر رنجاندن را با سبک و سیاقی به ما می‌آموزد که اخلاق را در دبستان‌های عهد باستان یاد می‌دادند و آن شیوه از این قرار است: آموزش اخلاق نه طبق روش تدریس، یعنی نظریه تجریدی و روش ذهنی، بلکه طبق روش کاربردی، یعنی از طریق ارائه الگو و تمرین عملی انضمامی.
