گفت و گوهایی با اندیشمندان معاصر ایران
تمدن ایرانی، حداقل در دوره اسلامی که مدارک و نوشته های مستند آن قابل مناقشه نیست، اساسا متکی به نوعی دیالوگ عظیم تاریخی و جهانی بوده و هست. به عبارت دیگر می توان این تمدن را تمدنی تألیفی و ترکیبی دانست. البته همه فرهنگ ها و تمدن های بزرگ متأثر از ملل همجوار هستند و براساس تجربه های ماقبل خود شکل می گیرند، اما در اینجا این ویژگی نه به عنوان یکی از چندین علل مجد و اعتلای تمدنی بلکه به مثابه علت العلل عظمت و برجستگی فرهنگ و تمدن ایرانی قابل تأمل است. شاید موقعیت ویژه و ژئوپولیتیک ایران، که چهارراهی در یکی از حساس ترین نقاط جهان است، موجد چنین خصیصه ای باشد. به هر حال آنچه مسلّم است اینکه، به قول هانری کربن، ایران حلقه واسط شرق و غرب و مرکز اتصال روح و جسم جهان است.