دستنویس‌های قرآنی به خط حجازی و کوفی کهن‌ترین اسناد برجا مانده از میراث اسلامی به شمار می‌آیند. این کتاب تلاشی است برای توجه دادن پژوهشگران به مهمترین عناصر تاریخی، ادبی، هنری، و قرآن شناختی حدود سیصد نسخۀ قرآنی کهن (از قرن اول تا قرن پنجم). در میان این نسخه ها، مُصحف مشهد از اهمیت فراوانی برخوردار است و تا کنون هیچ پژوهشی بر روی آن از حیث خط، اصالت سندی، و ترتیب سوره ها و مقدار آنها انجام نشده است. در این کتاب یک فصل به بررسی مصحف مشهد اختصاص یافته است.
از آنجا که بسیاری از نسخه‌های کوفی در ایران و جهان، طی قرون گذشته، پاره پاره شده و تکه‌های مختلف آن در صورت سالم ماندن، اکنون در جاهای مختلف نگهداری می‌شوند، مؤلف کوشیده است تمام پاره‌های مشابه یا متعلق به هر نسخه را در ایران و جهان شناسایی کرده، در کنار هم دراورد. آنگاه افزون بر معرفی ظاهری نسخه، به جزییاتی درباب نوع و ویژگی‌های خط کوفی، ویژگی‌های تزئینی و تذهیب‌های آن، اطلاعاتی از زندگی کاتب یا واقف، اطلاعات تاریخی دربارۀ نسخه و محیط کتابت آن، شیوۀ نقطه گذاری و اعراب گذاری آیات، رسم یا املای قرآنی به‌کار رفته، وقرائت‌های رسمی (سَبعه و عَشَره)، شاذّ، و گاه ناشناخته در آن، پرداخته است.
با شناسایی و تحلیل نسخه‌هایی کهن از قرآن در کتابخانه‌های آستان قدس رضوی، ملی ایران، دانشگاه تهران، مجلس شورای اسلامی، آیة الله مرعشی، و آیة الله گلپایگانی، و موزه‌های آستانه قم، ملی ایران، ملی پارس، ملی کاشان، ملی ملک، چهلستون اصفهان، رضا عباسی، و حرم امام علی (ع)، و دیگر پاره‌های آنها در مراکز خارج از ایران، چون کتابخانه‌های کنگره، بریتانیا، چِستربیتی، بادلیان، واتیکان، لایدن، گوتا، توبینگن، ملی فرانسه، ملی روسیه، ملی اتریش، سلطنتی دانمارک، دولتی برلین، و موزه‌های توپقاپی، هنرهای ترک و اسلام، لاهور، باردو، لووْر، بریتانیا، اشمولین، متروپلیتن، فِریِر و ساکْلر، هنر دیترویت، هنر والترز، هنر شیکاگو، هنر کلیوند، هنر لس‌آنجلس، هنر هاروارد، هنر اسلامی قطر، و هنر اسلامی تونس، مجموعۀ شخصی ناصر خلیلی، و خانه‌های حراج ساتبیز، کریستیز و بُنهامز، و جز آن، گوشه‌هایی از سیر تحول کتابت قرآن کریم در سده‌های نخست را در این کتاب می‌توان یافت.