دینکرد به صورت تحت اللفظی به معنای تألیف دینی است. دین در اینجا به معنی روایات و کتابهای اوستا و زند است، فلذا نام‌گذاری این کتاب بیانگر آن است که دینکرد کتابی مبتنی بر اوستا و تفسیرهای آن بوده است.
این اثر بزرگ شامل نه کتاب بوده که کتابهای یک، دو و همچنین قسمتی از جلد سوم آن از بین رفته است. دینکرد را همانند بندهش، باید نوعی تألیف به شمار آورد که محصول تعلیمات سالیان داراز است. دینکرد در نهایت توسط آذر فرنبغ فرخزادان و سپس توسط آذر باد امیدان گردآوری شده است. نویسنده اخیر این کتاب را برخاسته از الهام دین مزدیسنی می‌داند.
در این کتاب که بهرام فره‌وشی آن را «یک دانش‌نامه دینی و علمی»، و فریدون فضیلت آن را «گرانْسنگ‌ترین بُنْ‌نوشتِ پهلوی از دانایان پیشین» می‌خواند، در زمینه‌های زیر سخن به میان آمده‌است: الهیات، فلسفه، اسطوره‌شناسی، کلام، عرفان، اخلاق، آداب دینی، زندگانی زرتشت، پیدایش جهان، سزاشناسی (حقوق)، سیاست، شهرداری و کشورداری، منطق، ریاضیات، هندسه، فیزیک، اخترشناسی، پزشکی و دانش‌ها و شاخه‌های دیگر.
ششمین دفتر دینكرد، اندرزنامه‌ای برای باورآوران به آیین زرتشتی است. میر فخرایی در این كتاب، متن پهلوی [بر پایه ویرایش مادن] و آوانگاشت آن را آورده و برگردانی پارسی، همراه واژه‌نامه نیز فراهم كرده است. یادداشت‌های فراوان میر فخرایی بر ویرایش و برگردان، كتاب را ارزشمندتر ساخته است.